​Villeneuve był kanadyjskim kierowcą wyścigowym, widowiskowym i brawurowym. Wszystko stawiał na jedną kartę. Zginął tragicznie w sezonie 1982. Podczas sesji treningowej przed Grand Prix Belgii prowadzone przez niego Ferrari uderzyło w tył innego bolidu i jak z katapulty wystrzeliło w powietrze. Przeleciało 100 metrów, obracając się w nieskończoność. ​

​

Kamera pokazała leżące na poboczu ciało Villenevue'a. Szokująca scena, łapiąca za gardło, wyciskająca łzy. Kierowca wypadł z bolidu, kiedy ten koziołkował. ​

​

Służby ratownicze dotarły na miejsce po 35 sekundach, kiedy serce Kanadyjczyka jeszcze pracowało. Niestety, nie udało się go uratować. ​

​

Na ten wyścig Villeneuve wyjątkowo nie zabrał żony, która przygotowywała córkę do pierwszej komunii. Ich syn Jacques miał wtedy 11 lat. W roku 1997 zostanie mistrzem świata F1. W 2006 szef BMW Sauber F1 Team Mario Theissen za rozczarowujące wyniki podziękuje mu za pracę, a w jego miejsce wstawi debiutanta z Polski.​

10 czerwca roku 2007 na torze upamiętniającym Villeneuve'a seniora trwa Grand Prix Kanady. Kierowcy pokonują 27. okrążenie wyścigu. Nic nie zapowiada dramatu. ​

​

Bolid BMW Sauber, w którym siedzi Kubica, z prędkością ponad 230 km/h wpada w zakręt. Próbuje wyprzedzić Jarno Trullego z Toyoty. Delikatnie zahacza przednim skrzydłem o tylne koło maszyny Włocha. Samochód Polaka momentalnie traci siłę docisku, a to oznacza katastrofę. Zahacza o stojący na poboczu samochód Spykera i z ogromną siłą uderza w betonową ścianę. Odbija się od niej, koziołkuje, roztrzaskany sunie po torze, potem już obok niego. Sekundy zamieniają się w minuty. 

Zatrzymuje się wreszcie przy przeciwległej bandzie. Z bolidu zostaje tylko kokpit. Widać wystające z niego nogi Kubicy. ​

​

Inżynierowie BMW Sauber wpatrują się z przerażeniem w monitory, jeden z nich łapie się za głowę. Siedzący we wraku Robert Kubica się nie rusza. Podbiegają do niego ​ratownicy.​

​

Oczekiwanie.​

​

Żyje. Żyje. Żyje.​

​

Wyścig nie zostaje przerwany, co dla Trullego oznacza katusze. Co czuł w samochodzie, okrążenie za okrążeniem przejeżdzając potem obok wraku bolidu Kubicy, gdzie trwała akcja ratunkowa? Wiadomo, że przez radio cały czas pytał ludzi ze swojego teamu, co z Robertem. Był w szoku, odchodził od zmysłów. Przyznał, że nie był w stanie prowadzić samochodu. Jechał, ale nie myślał o wyścigu, nie obchodziło go, które miejsce zajmie. Jako pierwszy z kierowców odwiedził Kubicę w szpitalu. Długo rozmawiali.​

​

- Formuła 1 była i jest ryzykowna. Na szczęście dzięki zmianom kierowcy nie muszą płacić tak ogromnej ceny za miłość do tego sportu, jak ja i moi rówieśnicy - mówił 58-letni wtedy Niki Lauda, były mistrz świata F1. Austriak sam w roku 1976 uległ tak groźnemu wypadkowi, że ksiądz udzielił mu ostatniego namaszczenia.​​

Ten sport jeszcze w latach 60-tych i 70-tych ubiegłego wieku przypominał rosyjską ruletkę. ​

​

Startujący w tych ponurych czasach Jackie Stewart za każdym razem, kiedy wyjeżdżał z domu do pracy, zerkał we wsteczne lusterko. Zastanawiał się, czy wróci w trumnie. Pewnej nocy zaczął liczyć tych, których stracił w rywalizacji na torach całego świata. Zatrzymał się na 57.​

​

Suche i brutalne statystyki mówiły, że kierowca, który ścigał się wtedy przez pięć sezonów lub dłużej, był właściwie skazany na śmierć.​

​

Stewart, podróżujący z pogrzebu na pogrzeb, walczył o zmiany w F1, by ocalić przyjaciół i siebie. A władze miały go powyżej uszu. "Sugerujemy, byś zakończył karierę, a wyścigi zostawił prawdziwym mężczyznom" - zwróciły się do niego w oficjalnym piśmie.​

​

Rozmawiałem ze Stewartem o wypadku Kubicy. - Pomyślałem, że ten człowiek nie żyje, że wyciągną z bolidu trupa. Byłem w szoku, nie wierzyłem, że znowu patrzę na śmierć na torze - mówił.​

​

- Przeżył dzięki temu, że tacy ludzie jak pan walczyli o poprawę bezpieczeństwa kierowców.​

​

- Niewiarygodne, fantastyczne. Do tego nic mu się nie stało, od razu był w tak dobrej formie. To pokazało, jak bardzo poprawiło się bezpieczeństwo w F1. Że warto było o to walczyć. Ale bezpieczeństwo bezpieczeństwem - Kubica miał szczęście, przede wszystkim. Z takich wypadków nie wychodzi się cało. Mam nadzieję, że ta generacja, że ci chłopcy nigdy nie będą przechodzić przez to, przez co ja przeszedłem.​

​

Dzisiaj bezpieczeństwo jest w F1 najważniejsze. Kierowca siedzi w monocoque - kokpicie wykonanym z włókien węglowych, nazywanym "komorą przetrwania" lub "polisą na życie". Wytrzymuje nieprawdopodobne obciążenia. Pokryty jest warstwami włókna węglowego, dwa razy wytrzymalszymi od stali. Warstw może być nawet 12, każda jest pięć razy cieńsza od ludzkiego włosa. Skorupa monocoque przez ponad 2,5 godziny zgrzewana jest pod ogromnym ciśnieniem w gigantycznym piecu. Potem procedura jest powtarzana. To nie wszystko - ważący niewiele ponad kilogram kask, wytrzymuje trafienie kulą karabinową.​

​

To ta nowoczesna technika ocaliła Kubicę. ​

​

- Gdyby ten wypadek wydarzył się 10 lat wcześniej, Robert nie wyszedłby z niego żywy - wyznał Theissen.​​

Szpital Świętego Serca w Montrealu. ​

​

Kubica jest po pierwszym badaniu. Pyta, czy będzie mógł wystartować w następnym wyścigu, już za tydzień - w Indianapolis.​

​

O godz 20 polskiego czasu specjalna komisja Międzynarodowej Federacji Samochodowej rozpoczyna szczegółowe badanie kierowcy. Sprawdzane jest wszystko, od jego psychicznej formy, po zwichniętą kostkę. ​

​

O 22 agencje informują, że Polak nie dostał zgody na start. Miał zbyt słabe wyniki komputerowej próby sprawdzającej czas reakcji, logicznego myślenia i koordynacji ruchowej. Lekarze bali się, że może ulec kolejnemu wypadkowi.​

​

- Jestem bardzo rozgoryczony, ale akceptuję tę decyzję - komentował Kubica, gdy nazajutrz opuszczał szpital. Tak, nie spędził w nim nawet doby. - Czuję się tak, jakby nic się nie wydarzyło. Wszyscy powtarzali, że najgorzej będzie następnego dnia po wypadku. A ja obudziłem się i nic, byłem jak nowo narodzony - zapewnia.​

​

O powrót do formy zaczyna pracować pod okiem Josefa Leberera, fizjoterapeuty zespołu BMW Sauber, wybitnego fachowca, wcześniej pomagającego m.in legendzie F1 Ayrtonowi Sennie.​

​

W Indianapolis Kubicę zastępuje 20-letni Sebastian Vettel. Już w barwach Red Bulla Niemiec sięgnie potem po cztery tytuły mistrza świata, a w końcu trafi do Ferrari.​

​

Kubica w roku 2008 znowu wyjedzie na tor im. Gillesa Villeneuve'a w Montrealu, tam, gdzie czyhała na niego śmierć. Wygra.