Jan Zieliński, mistrz Australian Open, o rodzicach, pieniądzach w tenisie i kolejnym celu [WYWIAD]

Piątek, 26 stycznia - Zieliński wespół z Su-Wei Hsieh z Tajwanu triumfują w Melbourne w finale gry mieszanej Australian Open, po walce na całego pokonując 6:7 (5-7), 6:4, 11-9 Brytyjczyka Neala Skupskiego i Amerykankę Desirae Krawczyk.

Sobota, 3 lutego - Zieliński i Hubert Hurkacz wygrywają w Taszkiencie w grze deblowej z Siergiejem Fominem i Chumojunem Sułtanowem 7:6 (7-1), 6:4. Polska po trzech meczach prowadzi z Uzbekistanem 3:0 (ostatecznie będzie 4:0), zapewniając sobie awans do Grupy Światowej I Pucharu Davisa.

Za 27-letnim Polakiem szalone tygodnie, pełne i emocji, i sukcesów. A już za chwilę kolejne wyzwania czekają go za oceanem.

JAN ZIELIŃSKI: - Oj, to śmieszna historia. Ja tego pucharu nie mam.

- Ma dolecieć z Australii. Już opowiadam - wręczono mi go na korcie, a potem, już w kuluarach, okazało się, że przy grawerowaniu mojego nazwiska na jego miniaturze, którą zawodnik zabiera do domu, popełniono literówkę. Niedawno rozmawiałem telefonicznie z ludźmi, którzy mieli mi go przysłać, podobno do Warszawy już dotarł, jest w odprawie celnej.

- Nie, z Melbourne, przez Dubaj, polecieliśmy prosto do Taszkientu. Do Warszawy wróciłem w niedzielę, już w nocy. Z lotniska odebrała mnie mama, razem z Antonim, moim młodszym bratem, zjedliśmy późną kolację. Pod koniec tygodnia lecę do Stanów, na kolejne turnieje. Szalone jest to tempo, tak naprawdę dopiero teraz dociera do mnie, co się stało, co osiągnąłem.

- Tu przydają się te lata treningów, to doświadczenie. Ręka drży, wiadomo, bo jesteś tak blisko, a zadecyduje jeden błąd, jakieś pojedyncze zagranie czy ustawienie. Od razu zacząłem myśleć, jak ten punkt rozegrać, jak podejść do niego taktycznie. Na szczęście potrafię już te emocje przekuwać w coś pozytywnego, konstruktywnego, nie ma paniki, że "o Jezu, zaraz przegram". Zachowałem spokój, to było najważniejsze. Dałem sobie, a właściwie nam, szansę na zwycięstwo. Na szczęście akurat wtedy to ja serwowałem. I wszystko potoczyło się tak, jak sobie zaplanowałem, jak ustaliliśmy z partnerką.

- To kwestia doświadczenia, uczenia się na popełnianych błędach, na porażkach. Trzeba wziąć głęboki oddech, przypomnieć sobie, co przez cały mecz funkcjonowało najlepiej i podjąć właściwą decyzję, w tym jednym, jedynym momencie. Tylko i aż tyle.

- Zawdzięczam im wszystko, inaczej określić tego nie mogę. Każdemu życzę, żeby miał takich rodziców, tak wspierających, tak pomagających dziecku w dążeniu do celu. Bez nich na pewno nie byłbym tu, gdzie jestem - i sportowo, i życiowo.

- Wspinał się, kiedy nie było mnie na świecie. Ośmiotysięczniki nie, ale sześciotysięczniki jak najbardziej. Należał do tego środowiska, znał się z wielkimi tego sportu, był instruktorem.

- Bo tata był pasjonatem tenisa. Alpinizm to sport ekstremalny - kiedy tata założył rodzinę, tę górską pasję postanowił odłożyć na bok. Coś za coś. Postawił na psychologię i pomaganie osobom uzależnionym, razem z Markiem Kotańskim zakładali w Głoskowie pierwszy ośrodek Monaru. A w sporcie postawił wtedy na tenis, tenis został jego największym hobby. A ja ciągle gdzieś się po tym korcie kręciłem.

- Malutki byłem, mama kończyła wtedy studia, ja na korcie właściwie się wychowywałem. Wiem, że miałem roczek czy dwa, a już trzymałem rakietę. Tata rozgrywał mecze z przyjaciółmi, ja rozgrywałem mecze ze ściankami tenisowymi, z wyimaginowanymi tenisistami, największymi gwiazdami. Ciekawe, bo zawsze wolałem debla i miksta, moimi wymyślonymi partnerami byli Goran Ivanisević, oczywiście Pete Sampras i Andre Agassi, a z tenisistek Daniela Hantuchova i Anna Kurnikova.

- Prawda? Hantuchova była ulubiona tenisistką taty.

- To był 2019. Tata miał 56 lat, ja 23. Chorował na raka. Byłem już po karierze juniorskiej, kończyłem studia w Stanach. Pod ich koniec wróciłem, bo z tatą było coraz gorzej.

- Tak, kibicował, denerwował się. Był moim pierwszym i najważniejszym trenerem. Na ramieniu mam tatuaż z datą jego śmierci. Zawsze jest obok, zawsze o nim myślę, w czasie każdego meczu. Tam, w Melbourne, też był ze mną. Noszę ze sobą nie tylko ten tatuaż, ale również wisiorek, który tata miał na sobie przez całe życie. Czasami zerkam na trybuny i widzę go, jak tam siedzi i kibicuje.

- Co mam powiedzieć - nie jest lekko, a bywa i dramatycznie, szczególnie na początku drogi. Tenis jest bardzo drogim sportem, a bardzo często na to, co związane z grą, zawodnik wykłada pieniądze z własnej kieszeni. Jeżeli nie pochodzi z bogatej rodziny i nie ma sponsora - wiadomo, szara rzeczywistość.

- Po pierwsze muszę zaznaczyć, że ja do tych biedujących tenisistów już nie należę. Wreszcie. Podróż do Australii? Akurat w tym roku była wspomagana przez Polski Związek Tenisowy, ponieważ jako reprezentacja Polski najpierw lecieliśmy na United Cup, razem z Hubertem Hurkaczem i Igą Świątek.

- To za lotnicze bilety płacę sam, ale często mam też wsparcie ze związku. Hotel na dużych turniejach jest opłacony, dwa dni przed rozpoczęciem gry do dnia po odpadnięciu. Transport z lotniska do hotelu i na korty zapewnia organizator. Jedzenie też. Ale mówimy o mnie, bo za trenera i innych ludzi ze sztabu płaci już zawodnik. Rzadko zdarza się, że w hotelu zapewnione jest miejsce i dla trenera, to wyjątkowe sytuacje, tak będzie teraz chociażby w Indian Wells.

- Pamiętam, że kiedyś dostałem za wygraną otwieracz do piwa.

- No właśnie, co to za nagrody. Aha, nie powiedziałem jeszcze, że ten otwieracz był za wygraną w turnieju do lat 16. A innym razem dostałem opaskę stabilizującą do nadgarstka, taką w razie kontuzji.

- Hmm... Od dwóch lat, ubiegły sezon miałem bardzo udany, po raz pierwszy odczułem, że mam pieniądze na koncie i nie muszę się przejmować, za co będę jeździł na turnieje.

- Tak, najgorzej było po karierze juniorskiej, kiedy zaczynałem grać z seniorami. Nie miałem wyników, nie miałem finansowego wsparcia. Nie jestem z zamożnej rodziny, więc pieniądze kurczyły się w tempie ekspresowym.

- Tak, dostałem stypendium, więc byłem tam w stanie normalnie funkcjonować. Uczyłem się i trenowałem. Plan był taki, by spędzić na tej uczelni tylko jakiś czas, a spędziłem prawie cztery lata, skończyłem zarządzanie sportem.

- Odezwałem się do Mariusza gdzieś tam w początkach tego covidowego zamieszania w Polsce. Znałem go od lat, trenowałem z nim, kiedy byłem młody, a on był czynnym tenisistą. Zawsze mieliśmy dobry kontakt.

- No tak, zawsze byłem bardzo dociekliwy, bo jak najwięcej chciałem się dowiedzieć. Dla mnie te treningi sprzed lat, i z Mariuszem, i z jego deblowym partnerem Marcinem Matkowskim, to były bardzo cenne lekcje, a właściwie bezcenne. Można powiedzieć, że byłem upierdliwy. Teraz sam bardzo szanuję młodych zawodników, zawsze mogą do mnie podejść. I tak powinno to wyglądać. Z Mariuszem mamy rewelacyjny kontakt, bardzo się cieszę, że został moim trenerem.

- Nie, nic z tych rzeczy, naprawdę. On jest dla mnie idealnym trenerem, dogadujemy się na korcie i poza nim. A jeżeli coś zgrzyta, to siadamy i gadamy. Wiem, że Mariuszowi bardzo zależy na moich wynikach, na naszych wynikach. I wiem, że pracuje ze mną nie z pobudek finansowych.

- Może trudno w to uwierzyć, ale tak, właściwie tak, za jakieś symboliczne wynagrodzenie. Ogrom zawdzięczam rodzicom, ale dużo także Mariuszowi. Pomógł mi, kiedy byłem w totalnej rozsypce. On i jeszcze Sławomir Fotek, trener od przygotowania motorycznego.

- Tak, teraz tak. Pierwszy w życiu samochód kupiłem 14 miesięcy temu.

- Używany, ale dobry, w bardzo dobrym stanie. To powiem jeszcze, że wcześniej pożyczałem samochód od mamy, żółty fiat panda, znany w środowisku. Dojeżdżałem nim na treningi, a czasami i na turnieje.

- Już sam, wyprowadziłem się dwa lata temu, kupiłem mieszkanie.

- Mam nadzieję, że nic. Absolutnie nie chcę, żeby coś zmieniał, poza popularnością i - mam nadzieję - sponsorami. Ja zostaję sobą, spokojnie sobie żyję i trenuję. A tak w ogóle to liczę na to, że ta wygrana jest dopiero początkiem.

- Celuję w nie, oczywiście, że tak, marzeniem jest wygranie każdego z czterech wielkoszlemowych turniejów. Debel stawiam na pierwszym miejscu, ale gry mieszanej też nie odpuszczę. Chcę więcej.

Rozmawiał Rafał Kazimierczak