Georg Koch, były bramkarz Bundesligi: wiem że umrę, ta choroba jest nieuleczalna

Do bramkarzy należał cenionych, w Bundeslidze - w barwach Fortuny Duesseldorf, 1.FC Kaiserslautern i MSV Duisburg - wystąpił ponad 200 razy, w końcowej fazie kariery reprezentował jeszcze Dinamo Zagrzeb, Rapid Wiedeń i lokalną drużynę SC Herford. W eliminacjach Ligi Mistrzów stawał między słupkami w ośmiu meczach, w Pucharze UEFA - 15.

24 sierpnia 2008 roku podczas derbowego meczu Rapidu z Austrią został trafiony rzuconą z trybun petardą - doznał wstrząśnienia mózgu, zapaści krążeniowej i uszkodzenia ucha, miał też problemy z równowagą. Do futbolu wrócić chciał bardzo, rozpoczął treningi w SC Herford, w marcu 2009 przeszedł jednak na piłkarską emeryturę, zostając trenerem bramkarzy.

Wydarzeń z tamtego spotkania, co przyznaje, wymazać z pamięci nie potrafi. - Budzę się, jest piąta rano. Kompletna cisza, a ja nie mogę zasnąć, czuję dziwny niepokój – opowiedział w rozmowie z "Bild am Sonntag". - Próbowałem grać, niestety, te zaburzenia równowagi nie ustępowały. Decyzja o zakończeniu kariery była bolesna, ale konieczna.

O wykryciu u niego nieuleczalnego nowotworu trzustki dowiedział się rok temu. Walczy o każdy dzień. - Przed badaniami nie byłem w dobrej formie - wspomina Koch. - Dobry Bóg nie zdecydował jeszcze, kiedy mnie stąd zabierze, ale wiem, że umrę. Ta choroba jest nieuleczalna.

Przyjmuje leki sprowadzane z USA. - Są chwile, w których zadaję sobie pytanie, dlaczego przydarzyło się to akurat mnie - przyznaje. Chce być silny, bo poznał ludzi, którzy nie poddają się w żadnej sytuacji.

Opowiada Koch:

- Jeśli byłeś na oddziale onkologicznym i widziałeś ten ogrom nieszczęścia, że to nieszczęście dotyka także małe dzieci, zaczynasz patrzeć na życie inaczej. To moje było wspaniałe. Rok temu lekarze powiedzieli, że zostało mi sześć miesięcy, a ja wciąż tu jestem. Chciałbym obejrzeć jeszcze jeden mecz każdego klubu, w którym występowałem. Są dni, kiedy mam wrażenie, że mógłbym wyrwać drzewo z korzeniami. Bywa jednak i tak, że jestem nieszczęśliwy i nie wstaję z łóżka, bo wiem, że zajmie mi to pół minuty. Z chorobą muszę się pogodzić, nie mam wyjścia. Narzekanie nie pomaga, nigdy nie było w moim stylu.

rk/twis

(bild.de, eurosport.pl)