Joanna Jędrzejczyk wspomina karierę w MMA

Początki? Przez chwilę ważna była koszykówka, trenowana w olsztyńskiej Łączności. Okazało się, że bolesne kolki, które zaczęły jej dokuczać coraz bardziej, to efekt za dużej jak na ten wiek wątroby, o dwa, trzy centymetry. I koszykówkę rzuciła, musiała, choć bardzo tę grę lubiła.

Po dwóch latach pojawiły się sport walki, a kolki na szczęście odpuściły. Wspomina Asia, to znaczy Lady Violence: - W liceum należałam do pulchniejszych dziewczyn. Dobrze się czułam w swoim ciele, z tymi kilogramami musiałam jednak coś zrobić. Sport leczy kompleksy. I strasznie wzmacnia psychicznie. Uzależnia mocniej niż jakiekolwiek używki.

Sukcesy dziewczyna z Olsztyna osiągnęła ogromne. To ona została pierwszą Polką w Ultimate Fighting Championship (UFC), czyli najbardziej prestiżowej organizacji Mixed Martial Arts (MMA). A to był dopiero początek - JJ, bo w skrócie nazywano ją i tak - królowała tam w wadze słomkowej w latach 2015 - 2017, mistrzowskiego pasa broniąc pięć razy. Aż pięć. Po raz ostatni walczyła w oktagonie 11 czerwca 2022 roku. I przeszła na wielce zasłużoną emeryturę.

Joanna Jędrzejczyk: - Nie, nie, oczywiście, że nie. Trenuję, bo lubię. Bo muszę i chcę, inaczej sobie nie wyobrażam. A poza tym lata lecą, w wakacje będę obchodzić 37. urodziny, więc o formę i zdrowie trzeba dbać.

- W tym roku mija 21 lat mojego trenowania sztuk walki. Trochę tego czasu minęło, ponad połowa mojego życia. Kocham kawę i kawy potrzebuję, tak samo jest ze sportem - jeżeli go brakuje, źle się czuję i fizycznie, i psychicznie, psychicznie może nawet bardziej. Trenować będę chyba do moich ostatnich dni, jeżeli zdrowie na to pozwoli. A właśnie - poprzedni rok był dla mnie bardzo trudny, bo przeszłam operację barku i na jakiś czas sport musiałam rzucić. Masakra, nigdy więcej, ja żyję za pięć osób, na petardzie, ciągle w ruchu.

- No dobrze, to przyznam się, że miałam takie myśli, żeby wrócić.

- Nie, nie, chwila. Chodziło mi to po głowie, ale Bóg najwidoczniej miał inny plan. Ta kontuzja barku, trwająca już trzy lata, zaogniła się tak bardzo, że potrzebna była operacja, o której już mówiłam. To był znak - "JJ, nie wracaj, daj sobie spokój, zdrowie jest najważniejsze".

- Nie szkoda, tak miało być, już nie jestem Lady Violence. Wszystko ma swój początek, ma też swój piękny koniec. Odejść nie jest łatwo, wiadomo, że nie jest. Każdy mi mówi, żebym posiedziała, odpoczęła, a mnie energia rozsadza.

- Wiesz co, nie mogę powiedzieć, że nie jestem. Ale do tej pełni szczęścia czegoś mi jednak brakuje. 20 lat treningów, za chwilę 21, tak wyglądała moja codzienność, harówka, emocje, wzruszenia. Cholera jasna, to jest naprawdę trudne, tak żyć bez tego. Żeby zakończyć temat - od przyjaciela usłyszałam niedawno, że mam prawo do zmiany zdania. I to jest, kurde, prawda. Na dziś odpowiedź brzmi "nie wracam", ale mam prawo do tego, żeby jutro rano powiedzieć, że zdanie zmieniłam.

- Absolutnie nie, kategorycznie to wykluczam. Po co miałabym tam iść?

- Daj spokój, nigdy. Moja sytuacja finansowa jest megastabilna. Mówi się, że wszystko ma swoją cenę. Nie wszystko. Nie dla mnie.

- To mój siostrzeniec, synek Kasi, siostry bliźniaczki. Niektórzy lubią odpoczywać w spa, ja lubię odpoczywać w domu, w Olsztynie, z rodziną. Miałam czas, to zostałam z małym. Żyłam na walizkach, które ciągle przepakowywałam, więc takie normalne czynności to dla mnie przyjemność i odskocznia. Tęsknię za tą normalnością, bo przez całą karierę jej nie miałam.

- Dom jest tam, gdzie rodzina, czyli tutaj, w Olsztynie. Byłam, jestem i będę dziewczyną stąd. Kiedy zostawiałam Stany, pozbyłam się wszystkiego, już nie łączę z nimi życia. Trochę żałuję, że nie kupiłam tam domu - domu w sensie ścian i dachu - ale może jeszcze to zrobię, ze względu na sytuację na świecie.

- Nie zostałam, bo rodzina jest tutaj.

- To nie dla mnie. Nigdy nie będę trenerką, bo nie potrafiłabym się zaangażować na 100 procent, a ja nic nie robię na pół gwizdka. Zostałam w sporcie, ale na innych zasadach. Jestem menedżerką, prowadzę seminaria i obozy, założyłam też fundację, która pomaga i dzieciom, i kobietom, niedawno miałam spotkanie ze wspaniałymi kobietami walczącymi ze swoimi ograniczeniami, gdzieś tam inspirującymi się tym, że ja nie poddawałam się nigdy. Przede wszystkim fundacja pomaga jednak dzieciom w sięganiu po ich sportowe marzenia, organizujemy wyjazdy, obozy, wspieramy w czasie zawodów i w czasie przygotowań, motywacyjnie, fizjoterapeutycznie i lekarsko. Fundacja ma też chronić młodych ludzi przed zdarzającymi się w sporcie hienami, edukować, by nie popełniali błędów i nie popełniali złych decyzji.

- Pewnie, że dusza. A wtedy bolało tym bardziej że miałam za sobą najlepsze przygotowania w historii, byłam w najlepszej dyspozycji. Nie mogłam tego pokazać, bo padłam na deski. W moim sporcie nie możesz zająć drugiego miejsca - albo wygrywasz, albo przegrywasz. I tak byłam z siebie dumna, cholernie dumna. Jeżeli wychodzisz do walki w najbardziej prestiżowej organizacji Mieszanych Sztuk Walki na świecie, na takim poziomie, to jesteś wygrany. Żeby tam się znaleźć, musisz pokonać długą i wyboistą drogę, wykonać ogrom pracy.

- To była i spontaniczna, i przemyślana decyzja - wiem, brzmi to śmiesznie, ale właśnie tak było. Przed walką powiedziałam przyjacielowi, że idę na wojnę z wielką zawodniczką, nasza pierwsza walka z Zhang Weili prawdopodobnie była najlepszą w historii kobiecej UFC. Wiedziałam, że jeżeli dojdzie - jak wtedy - do obrzęku głowy - to, kurczę, czas będzie tę karierę kończyć. Mam plany, jako kobieta, jako bizneswoman. Mam tyle życia przed sobą. Przegrałam i odeszłam. Reprezentowałam ojczyznę na arenie międzynarodowej przez 20 lat, ponad 120 walk. Dużo tego.

- Oj, dwa razy złamana w czasie walki ręka i walka w takim stanie, potem wsadzane w rękę śruby... Ale nie, nie ma o czym mówić, my jesteśmy wojowniczkami, zdajemy sobie sprawę z ryzyka. Powiem tak - kiedy autoryzowałam film dokumentalny o mnie, płakałam tak strasznie, że musiałam robić przerwy. Wiesz, dlaczego? Zapominamy, jak trudna jest ta droga po sukcesy, dotyczy to zresztą nie tylko sportu. Nasz mózg jest zdolny do poświęceń i działania, a potem to wypiera. Oglądając ten dokument, wszystko mi się przypomniało - krew, kontuzje, radość i smutek. Wszystko. Więcej - znowu czułam ten ból, ten fizyczny ból. Ale to sport dał mi życie, dzięki sportowi jestem, kim jestem. Dał mi przyjaciół, dał silną psychikę i umiejętność radzenia sobie z życiem, które od sportu jest trudniejsze. Dzięki sportowi jestem lepszym człowiekiem, tak uważam.

- Nie w sporcie, a w życiu. Bez wiary też nie byłoby mnie tu, gdzie jestem.

- Zawsze. Modlę się codziennie, rano, w ciągu dnia, wieczorem, mam te swoje rytuały. Życie to wiara, że to, co robię, ma sens, że może się udać. Przed wyjściem z szatni prosiłam Pana Boga, żeby dał mi ducha walki, silną wolę i czyste serce.

- Tak, na pewno tak. Jest takie powiedzenie: "Jak nie masz posprzątane w szafie, to na zewnątrz też masz bałagan". I faktycznie tak było, co zrozumiałam dopiero po jakimś czasie. Dużo dźwigałam wtedy na barkach, za dużo, posypało się i życie prywatne, i kariera. To, co działo się wewnątrz mnie, miało przełożenie na sport.

- A widzisz, słychać, będę miała swoją kawiarnie, taką bardziej śniadaniownię, z kawą oczywiście.

- Nie, myślę o Trójmieście, które też kocham. Kiedy? Na razie nie powiem, ale plan jest taki, że kawiarnia będzie. Mam już w głowie przepisy, mam też upatrzone kawiarnie, które planuję odwiedzić. W jednej z nich zamierzam się zatrudnić, tak na miesiąc, żeby poznać tę pracę od środka. Ja naprawdę wszystko robię na maksa.