Pia Skrzyszowska, nasza nadzieja na medal olimpijski. Ojciec i trener o możliwościach córki

23. urodziny Pia świętować będzie 20 kwietnia, młoda wciąż jest zatem bardzo. Sukcesy? Imponujące:

60 m przez płotki - brązowy medal halowych mistrzostw świata, zdobyty 3 marca roku 2024 w Glasgow.
100 m przez płotki - złoto mistrzostw Europy (21 sierpnia 2022, Monachium).

Rekordy życiowe:

60 m przez płotki - 7,78 s, zaledwie o 0,01 s wolniej od rekordu kraju Zofii Bielczyk.
100 m przez płotki - 12,51 s, o 0,15 s wolniej od rekordu kraju Grażyny Rabsztyn. Wyniki Bielczyk i Rabsztyn w roku 1980 były rekordami świata.

Pii w tej wspinaczce na szczyt towarzyszy i z całych sił pomaga tata. Jak trudne to zadanie, jak wymagające, jak stresujące, jak pasjonujące?

JAROSŁAW SKRZYSZOWSKI: - Emocje są, oczywiście, że są, w tym kluczowym momencie nie może ich zabraknąć. Z drugiej strony - to jest ten czas, kiedy ja nie jestem w stanie już nic zrobić. Dreptanie z nóżki na nóżkę czy wyrywanie włosów nic już nie da, szkoda nóżek, szkoda włosów. Czekam na to, co się wydarzy, wszystko jest w nogach i głowie Pii.

- Przed każdym biegiem mamy taki nasz rytuał - na rozgrzewce, przed startem, Pia robi dobieg do pierwszego płotka. Ona dokładnie wie, gdzie ja na tych trybunach siedzę, bo na każdych zawodach siedzę właściwie w tym samym miejscu. Zerka na mnie, na moja reakcję, jak ten dobieg wyszedł. Dajemy sobie sygnały.

- Kciuk do góry, wyglądało to naprawdę OK.

- Nie, wtedy już nie, na pewno nie przed najważniejszymi zawodami. Te ostatnie chwile przed startem to koncentracja na rozgrzewce, na ćwiczeniach, które Pia zawsze wykonuje. Płotki to konkurencja, nie wiem, czy pan wie, w której za kulisami odbywa się walka trenerów, że tak powiem.

- Trener musi dla swojej zawodniczki czy zawodnika zdobyć przed rozgrzewką płotki, żeby było na czym się rozgrzewać.

- No nie ma, to niemożliwe, żeby było ich aż tyle, proszę sobie wyobrazić, że w eliminacjach startuje na przykład 48 zawodniczek i każda z nich potrzebuje do rozgrzewki trzech płotków.

- Oczywiście, że nie, pełna kultura. Przychodzę na halę czy stadion znacznie wcześniej, nawet trzy godziny przed startem, tak było chociażby na mistrzostwach świata w Eugene. Zabieram trzy płotki, siadam sobie na krzesełku i czekam, aż przyjdzie Pia, czasami nawet drzemię. Inni trenerzy robią tak samo. My się prawie wszyscy znamy, więc nie jest tak, że zabrałem płotki i koniec, raczej staramy się sobie pomagać. Zawsze dbam jednak o to, by Pia miała te trzy płotki zaklepane. A kiedy rozgrzewkę skończy, mówię, że będzie świetnie, że ma na bieżni pokazać, co potrafi, nic więcej, to wystarczy. I ona idzie na start, a ja na trybuny, obserwować.

- Akurat w Glasgow wpadliśmy sobie w ramiona w telewizyjnym studio, tak wyszło, obydwoje byliśmy zadowoleni z tego, co się wydarzyło. Zazwyczaj nie jest to jednak ani eksplozja szalonej radości - jeżeli jest sukces - ani wybuch złości - jeżeli sukcesu nie ma. Raczej w spokojnych słowach przekazuje jej to, co myślę. Aha, w Glasgow byłem jednak poruszony, kiedy szedłem z tych trybun do studia telewizyjnego, gratulowali mi i mówili bardzo miłe słowa nie tylko napotykani Polacy z naszej ekipy, ale i ci zagraniczni. Trochę ugięły się pode mną nogi, ściskali mnie, wręcz przytulali w taki szczery, przyjacielski sposób. Fajna jest ta lekkoatletyczna rodzina, ta atmosfera.

- Nie, właśnie nie, wie pan, kiedy Pia była dziewczynką i brała udział na przykład w biegach przełajowych, denerwowałem się dużo bardziej. Nie byłem wtedy jej trenerem, przeżywałem te emocje jako rodzic. Wiedziałem i widziałem, że w tym momencie to dla niej najważniejsze zawody na świecie, jak olimpijski finał. Gdzieś tam z boku widziałem, jak bardzo chce wygrać. Wiedziałem, że jeżeli jej się uda - będzie przeszczęśliwa, a jeżeli nie - strasznie będzie to przeżywać.

- Tak dokładnie tych początków nie pamiętam, ale mieliśmy taki zwyczaj, jak już zostałem Pii trenerem, że po zawodach, a czasami i po treningu, wybieraliśmy się na sushi, niezależnie od miejsca w świata, w którym akurat byliśmy.

- Często, ale bywało, kiedy Pia była już starsza, że przejmowała tę rolę.

- Zostałem nim jesienią 2018 roku, po młodzieżowych igrzyskach w Buenos Aires. Ona sport lubiła zawsze, zajmowała się różnymi dyscyplinami, w lekkoatletyce różnymi konkurencjami. Lubiła gimnastykę, lubiła balet...

- Tematu dokładnie nie znam, ale Pia rzeczywiście wkręciła się w balet na całego. Te baletki nazywają się chyba pointy, tak na marginesie. Nie sądzę, że zadecydował ich brak, raczej wyszło to naturalnie, że w końcu trafiła do lekkoatletyki. Była bardzo sprawną dziewczynką, bardzo dobrze prowadzoną przez trenera Przemka Radkiewicza.

- Tak jest, u Przemka trenowała lekkoatletykę, taką ogólnorozwojówkę, jako juniorka młodsza skakała, biegała, pchała kulą i rzucała oszczepem. I po takim treningu ogólnorozwojowym, w tymże ostatnim roku bycia juniorką młodszą, wykręciła na hali rekord Polski na 60 metrów 7,40 s, wynik lepszy od Ewy Swobody w tym wieku. Pobiła też rekord na płotkach, a w dal skoczyła ponad 6 metrów, zdobywając medal seniorskich mistrzostw Polski w hali.

- W ogóle nie przychodziło mi to do głowy. Wie pan, ja za młodu byłem sprinterem...

- Brązowy, z roku 1985, zdobyty w Bydgoszczy. A na początku lat 90. reaktywowaliśmy z Jerzym Smolarkiem Sopocki Klub Lekkoatletyczny, twórcą i dyrektorem klubu, bo ja studiowałem w Trójmieście. Tak naprawdę zawsze chciałem być trenerem i tam, w Sopocie, rzeczywiście nim zostałem. Przestałem z prozaicznego powodu, w tamtych czasach lekkoatletyka nie była na tyle mocna, żebym z trenowania utrzymał rodzinę. Przez wiele lat zarządzałem potem różnymi firmami i działami, zupełnie niezwiązanymi ze sportem.

- Mama Pii wracała do treningów po przerwie macierzyńskiej, mieszkaliśmy już w Warszawie.

- Pomagałem jej w tym powrocie, tak bym to określił.

- Myślę, że cały czas ją namawia, żeby spróbowała. Jesteśmy po rozwodzie, nie mieszkamy razem, więc w tych rozmowach nie uczestniczę, ale od Pii wiem, że mama wciąż o skoku w dal coś tam mówi, że byłoby fajny. A pomysł, żebym to ja został trenerem Pii, wyszedł właśnie od mamy Pii. Trenowałem ją, trenować mogę córkę, przynajmniej spróbować, zostać takim trenerem przejściowym - tak argumentowała. Przyznaję, trochę mnie tym przestraszyła. Pomyślałem, porozmawiałem z obecną żoną, której ten pomysł też się spodobał, a na dodatek powiedziała, że przejmie w naszej firmie część moich obowiązków.

- Zdecydowanie dzięki. Ja za byciem trenerem tęskniłem, żałowałem, że po okresie sopockim przestałem nim być. Sport zawsze był dla mnie tym, co powodowało, że krew szybciej płynęła.

- Nie, nigdy, to nie my. Zazwyczaj jest spokojnie, chociaż bywa i nerwowo, kiedy nie wychodzi. Kończy się na poirytowaniu. I na rozmowie - dlaczego nie wychodzi, z czego to wynika. Ale krzyku nie ma, to nie nasz styl.

- Hmm... Jest, zastanowię się, jak to wytłumaczyć... Trenowanie własnego dziecka to dużo większe i emocje, i odpowiedzialność, mam nadzieję, że nie brzmi to nieładnie. "Nie słuchał, nie przyłożył się, nie wykonał tego, co planowałem" - tak często mówią trenerzy o zawodnikach. "Nie moja wina, a jego". A na córkę, którą znam, odpowiedzialności zrzucić nie mogę. Nie powiem: "Jestem świetnym trenerem, a porażka to jej wina". Na mnie, jako ojca, spada odpowiedzialność, bo to ja kształtowałem ją i jako człowieka, i jako zawodniczkę.

- Córki mam trzy, najmłodsza Pola - przyrodnia siostra Pii i Agaty - ma 16 lat. Agata pracuje w dużych firmach, specjalistka od logistyki, świetnie się w tym realizuje. Bywa na naszych treningach, nawet często, jest taką powierniczką i motywatorką Pii. Dziewczyny w ogóle trzymają się we trzy, bardzo są zżyte, razem bywamy na wakacjach.

- Jak najbardziej, my się wszyscy ze sobą bardzo dobrze czujemy. Z drugą żoną, mamą Poli, byliśmy w piątkę w Omanie, na święta. My z żoną w jednym pokoju, dziewczyny we trzy w drugim. One się uwielbiają. Jest jeszcze Precel, pies Agaty i Pii, straszny urwis, rodzinna maskotka.

- Prawda jest dosyć prosta - wiele, wiele lat temu, chodziłem na kurs języka angielskiego. Moją nauczycielką była Pia Jasińska-Regan, pół Irlandka, pół Polka. Zaprzyjaźniliśmy się, tak rodzinnie. Ona była pierwszą osobą o tym imieniu, którą poznałem. Pierwsza córka dostała imię Agata, a po narodzinach drugiej córki zacząłem się zastanawiać nad jakimś krótkim imieniem, skoro mamy tak skomplikowane nazwisko, nawet dla Polaków. Powiedziałem: "czemu nie Pia, skoro znałem tak sympatyczną Pię?". Żona zaakceptowała. I Pia jest Pią.

- To musiało być dawno temu, bo teraz mierzymy znacznie wyżej.

- Mogę, oczywiście, że mogę. Cofnę się do tego czasu, kiedy zaczynałem Pię trenować. Pojechaliśmy do Trójmiasta, do Sławka Nowaka, wielkiego trenera.

- Chciałem z nim skonsultować moja wiedzę o płotkach, chciałem, żeby zobaczył Pię, jak ona porusza się na tych płotkach porusza. I Sławek mi wtedy powiedział, na jednym z treningów, że nigdy takiego talentu jak Pia nie widział. Wzruszył się, ten wielki trener. A ja już wtedy po cichu sobie pomyślałem, że Pia ma potencjał na olimpijskie złoto, a być może i na rekord świata. Do dziś mam takie przekonanie.

rozmawiał Rafał Kazimierczak