Mateusz Rudyk choruje na cukrzycę. Kiedyś chował się w łazience, dziś ma misję [WYWIAD]

Mówili, że rośnie, rozwija się, dlatego tyle je i pije. Tyle że on jadł i pił za dwóch, a energii nie przybywało. Było gorzej, dwunastoletni Mateusz słabł po kilku minutach biegu, choć jeszcze niedawno zachwycał wytrzymałością. Grał w piłkę nożną, ale marzyła mu się kariera kolarza.

Lekarze szukali przyczyny bezskutecznie, aż po paru miesiącach w przychodni w Jelczu-Laskowicach na Dolnym Śląskim ktoś wreszcie wpadł na pomysł, by przebadać chłopaka glukometrem. Urządzenie do sprawdzenia poziomu cukru we krwi oszalało. Nie pokazało żadnej wartości. Błąd? Nie, po prostu diagnoza, poziom cukru we krwi przekroczył zakres przewidziany w mierniku. Mateusz dowiedział się, że choruje na cukrzycę typu 1.

Mateusz złościł się, obwiniał świat, aż w końcu zacisnął zęby i postanowił udowodnić, że diabetyk też może być sportowcem oraz olimpijskim medalistą.

- Chcę pokazać, że z cukrzycą można coś osiągnąć, a dzieciom chorym na cukrzycę - że nie muszą myśleć, iż to koniec z marzeniami - mówi Rudyk, dziś 30-letni kolarz torowy, utytułowany i z chrapką na zawojowanie najbliższych igrzysk.

Mateusz Rudyk: Tak, jesteśmy nierozłączną całością. Rozumiemy się i razem pokonujemy przeciwności losu.

Niestety i takie dni się zdarzają. Zdarza się, że mam jej dość i zadaję sobie pytanie: "dlaczego akurat ja, dlaczego to mnie spotkało?".

Zaakceptowałem chorobę od razu, czyli w wieku dwunastu lat. Wtedy trafiłem do szpitala, rozmawiałem z lekarzami, edukowano mnie, czym ona jest, z czym się wiąże i jak moje życie będzie wyglądać. Od razu do mnie dotarło, że mam chorobę nieuleczalną,  że będę się z nią borykał do końca życia. Było ciężko, zwłaszcza że miałem już jakiś zarys swojej kariery sportowej. Rodzice powtarzali, że z tym da się żyć, że mogę być sportowcem, że mogę realizować swoje marzenia. Dopiero w okolicach osiemnastego roku życia przestałem narzekać na los, wiedziałem, że mogę z cukrzycą robić wielkie rzeczy, podjąłem rękawicę, żeby pokazać sobie, że coś z nią osiągnę. Wcześniej w szkole chowałem się po kątach, gdy trzeba było zmierzyć sobie poziom cukru glukometrem. Wstydziłem się. Wszyscy o tym wiedzieli, ale nie chciałem pokazywać, że akurat teraz muszę sobie wstrzyknąć penem insulinę czy zmierzyć poziom cukru. Ukrywałem się. Dziś tego trochę żałuję.

twis