Bartosz Zmarzlik w wywiadzie z Eurosportem przed startem Speedway Grand Prix 2024

Tegoroczne mistrzostwa świata składają się z jedenastu eliminacji. Rozpoczną się już 27 kwietnia w chorwackim Goricanie, a zakończą 28 września w Toruniu. Aż cztery turnieje odbędą się w Polsce - także w Gorzowie Wlkp. i Wrocławiu. Tytułu broni oczywiście Zmarzlik, który ma ochotę na kolejny tytuł.

Bartosz Zmarzlik: Dlatego to powtarzam, bo czuję się jeszcze młody i jest jeszcze wiele rzeczy do poprawy czy udoskonalenia. Bardzo kocham moją pasję i jednocześnie pracę. Każdego dnia warto mieć nowy pomysł i nowy cel, by przenieść je na tory oraz punkty i być skuteczniejszym.

Wszędzie, bo takie są moje odczucia. Nad każdym elementem warto się skupić i po prostu starać się poprawiać, by wszystko jeszcze bardziej wyżyłować i być bardziej systematycznym, by być lepszym startowcem oraz technikiem, by w niektórych sytuacjach być lepszym strategiem. Chcę, żeby moje plany, które próbuję wdrażać, wychodziły w sezonie, a to nie jest takie proste bez odpowiednich przemyśleń i decyzji.

Życie mnie napędza. Kocham to, co robię i cały czas chcę w tym uczestniczyć. Co dany rok daje, ja to biorę. W każdym sezonie chcę się spełniać. Dla mnie przełomowym momentem jest grudzień. Wtedy oddzielam wszystko grubą kreską i zaczynam się czuć jak debiutant. Zaczynam działać od nowa, a to, co już było, jest historią. Zacznę ją wspominać, gdy będę starszym mężczyzną. Wtedy moje zabawki będą już odłożone w kąt, a ja będę wspominał swoją karierę razem z rodziną. Co zrobiłem, jak zrobiłem, ile zrobiłem - obecnie mnie to nie interesuje. Nie zmienia to faktu, że bardzo się cieszę ze swoich osiągnięć i mam ich świadomość. Chcę sięgać po kolejne sukcesy na oczach moich dzieci i to mnie napędza.

To mnie nie denerwuje, bo nie zwracam na to większej uwagi. Każdy piszę własną historię pod swoim nazwiskiem.

Nie, ale widzę w tym ogromny sens, bez napalania się i nastawiania się na to. Mnie po prostu bardzo cieszy jazda na motocyklu żużlowym. Ściganie się z rywalami na torze to coś, co kocham. Gdy wstaję rano, marzę o tym, by odpalić motocykl i pojeździć. Taki jest mój styl życia, do którego się już przyzwyczaiłem i jeśli nie wsiądę na motocykl, bardzo mi tego brakuje.

Powiem krótko, to złoto smakowało wyjątkowo, zresztą jak każde wcześniejsze. Każdy medal zdobywałem w innych okolicznościach. Bez względu na wszystkie trudności, które napotykałem, cieszyłem się z każdego tak samo mocno.

Cieszę się, że szybko dotarło do mnie to, że widocznie tak musiało być, że jestem wystawiony na pewną próbę. Chciałem zrobić wszystko, żeby temu sprostać. To była główna myśl, która towarzyszyła mi każdego dnia po Vojens aż do Torunia. Zakończyło się happy endem. Dzisiaj się z tego śmieję, ale wtedy nie było mi do śmiechu. Z drugiej strony, ta sytuacja bardzo zmobilizowała cały mój team i wzmocniła nasze więzi. Jeszcze bardziej się zgraliśmy.

Czułem wielką ulgę. Jeślibym nie wygrał zawodów w Toruniu, a został mistrzem świata, brakowołby mi takiej wisienki na torcie. Marzyłem o tym i wygrałem dla siebie, bo chciałem, żeby zima była dobra.

Te dwa turnieje różniły się od siebie i myślę, że nadchodzące rundy w Chorwacji też będą inne. Rzeczywiście to były dobre wieczory dla naszego teamu. Wygraliśmy wspólnie, z czego bardzo się cieszę.

Mi zawsze zależy na sprawiedliwym torze do walki. Żeby nie było na nim niespodzianek, na przykład związanych z polami - że jedno zdecydowanie się wyróżnia. Ja również lubię trudne warunki. Czasem jak jest trudniej, to jest lepiej.

Ja lubię się połączyć z tym dopingiem.

Jak cofnę się do dzieciństwa, gdy oglądałem wielkie turnieje motorsportowe w telewizji i widziałem tłum ludzi, to z perspektywy kanapy mówiłem: "wow, jakie to musi być super, żeby robić to show dla tych ludzi, którzy tam przyszli". Warszawa jest właśnie takim wyjątkowym miejscem - przyjeżdżasz tam i to ty możesz robić show dla kibiców, którzy zapełniają ten stadion. Możesz im "zrobić" wieczór.

Trzymajmy kciuki…

Każda runda.

Każda runda jest dla mnie wyjątkowa, bo każda niesie ze sobą coś wspaniałego. Wymieniliśmy już rundę w Warszawie, na którą czeka każdy uczestnik cyklu. Pierwsza runda w Gorican też jest niesamowita, bo to od niej wszystko się zaczyna. Zawody na nowych stadionach też są wyjątkowe, bo startujesz tam pierwszy raz i jesteś ciekawy, jak to będzie wyglądać. Runda w Toruniu też jest wyjątkowa, bo jest ostatnia w kalendarzu i wszystko się tam rozgrywa - po ostatnim wyścigu w końcu możesz odetchnąć z ulgą. Runda w Gorzowie podobnie, bo towarzyszą ci wielkie emocje i wspomnienia z dzieciństwa. Tam się wychowałem i lubię to miejsce. Generalnie każda z rund jest dla mnie w pewnym sensie wyjątkowa.

Staram się nie myśleć w ten sposób. Jak byłem juniorem, to zdecydowanie miewałem tory, które lubiłem bardziej lub mniej i już na samym początku źle się nastawiałem. Było widać tego skutki. Z czasem przełamywałem się na tych nielubianych torach. Notowałem na nich lepsze wyniki i za drugim razem, jechałem tam z uśmiechem na twarzy.

Ciężko mi wskazać przed startem mistrzostw. Jest dużo czynników, które mogą zepsuć zawody, na przykład pogoda, przygotowanie nawierzchni i tak dalej. Ja nie patrzę na negatywne strony, tylko próbuję ze wszystkiego wyciągnąć same pozytywy i tym się napędzać.

To jest dla mnie niezrozumiałe, dlaczego pojechałem w ten sposób akurat wtedy i akurat w Pradze. Zadziałałem intuicyjnie. Zawsze się uśmiecham, gdy oglądam ten fragment i mówię wtedy: "ciekawe czy kiedyś coś takiego powtórzę", bo zaplanować się tego nie da.