Barlinek Industria Kielce przegrał z Magdeburgiem w finale Ligi Mistrzów piłkarzy ręcznych

W późne niedzielne popołudnie wypełniona po brzegi hala w Kolonii oczekiwała czegoś wyjątkowego i historycznego. Ekipa z Kielc, wspierana licznie przybyłą grupą kibiców, była już o tylko jeden, mały krok od wieczności.

Mistrzowie Polski najbardziej prestiżowe rozgrywki europejskie wygrali jak dotąd raz - w pamiętnym 2016 roku. Przed dwunastoma miesiącami zespół szansę na złoto stracił w możliwie najbardziej dramatycznych okolicznościach - przegrywając po rzutach karnych z Barceloną.

Okazji do bezpośredniego rewanżu zabrakło. W sobotnim półfinale niemiecki klub zaskoczył utytułowanych Hiszpanów, tak samo jak i kielczanie zaskoczyli wielkie Paris Saint-Germain. Skład finału był więc dosyć nieoczywisty, co nie oznacza jednak, że niezasłużony. Było to widać już od pierwszych akcji finału.

Szybkie wymiany ciosów i bardzo wymagająca, fizyczna gra towarzyszyły starciu od samego początku. Początkowo dużo lepiej i pewniej czuli się zawodnicy Magdeburga, którzy w pewnym momencie cieszyli się przewagą nawet trzybramkową. Od stanu 1:4 zawodnicy z Hali Legionów sukcesywnie zaczęli mimo to iść po swoje.

Dowodzeni przez do bólu skutecznego autora sześciu bramek z pierwszej połowy Aleksa Dujshebaeva oraz znów momentami genialnego między słupkami Andresa Wolffa krok po kroku stratę zmieniali w zaliczkę. Gdy wyrównali na 9:9, od przerwy nie przegrywali już ani razu. Do szatni schodzili, prowadząc 15:13 po efektownej końcowej akcji. Będąc o 30 minut od wymarzonego triumfu.

Czym było bliżej do końcowej syreny, tym bardziej strach i stawka meczu pętały nogi zawodnikom obu ekip. Dość powiedzieć, że w pierwszych 10 minutach bardzo fizycznej drugiej połowy udało się zdobyć w sumie tylko siedem bramek. Najważniejsze dla nas było jednak to, że graczom Dujszebajewa udawało się podtrzymywać bezpieczną zaliczkę sprzed przerwy.

Aktywni i precyzyjni byli chociażby Arkadiusz Moryto czy Dylan Nahi, mrówczą pracę w obronie wykonywał Arciom Karalok, lecz ponownie, jak i w półfinale czy wielu poprzednich meczach, show skradał dżentelmen stojący w bramce kielczan. W pewnym momencie realizator transmisji pokazał szokującą statystykę, według której Wolff miał skuteczność interwencji na poziomie niemal 40 procent. Niemiecki bramkarz co i rusz w spektakularnych okolicznościach zatrzymywał szczypiornistów z Niemiec.

Niestety, ale w pewnym momencie coś w grze kielczan się zacięło. Bardzo długa przerwa w grze, spowodowana interwencją medyczną na trybunach, wybiła ich z rytmu. Przez to też z czasem stracili przewagę i już do samej końcówki spotkaniu towarzyszyła nieprawdopodobna walka i gra nerwów.

Oba zespoły szły właściwie cios za cios. Zapunktował Magdeburg, odpowiadali i doprowadzali do remisu mistrzowie Polski. Lub odwrotnie. Po przeogromnym zamieszaniu i zatrzęsieniu błędów pod obiema bramkami końcowa syrena zawyła przy stanie 26:26, zapraszając obie ekipy na dogrywkę.

A tam lepiej czuli się rywale. Znów drogę do siatki znajdował Kay Smits (7 bramek), a fantastycznie w grze defensywnej wspierali go koledzy. Mistrzowie Polski w dziesięć minut doliczonego czasu gry trafili tylko trzykrotnie. Rywale zaledwie o jeden raz więcej, ale na zwycięstwo w Lidze Mistrzów to wystarczyło.

Najważniejsze rozgrywki europejskie znów nie dla zespołu z Hali Legionów. Niestety.