Młodzi i już złoci. Jest dyscyplina, w której Polska to potęga

Głos mają młodzi bohaterowie:

- Dzień dobry, nazywam się Milena Klimiuk, mam 14 lat, jestem uczennicą ósmej klasy Szkoły Podstawowej numer 1 w Skalinie. Moją pasją jest brydż.

- Dzień dobry, nazywam się Kacper Kisielewski, chodzę do VI Liceum Ogólnokształcącego w Krakowie, profil międzynarodowy, urodziłem się w roku 2009, brydż to mój ulubiony sport.

I Milena, i Kacper, to brydżowi mistrzowie świata, w kategorii juniorów do lat 16. Razem z nimi - co podkreślić należy - w złotej drużynie byli także Jakub Michalski, Aleks Bukat, Szymon Grabala i Jan Łuczeczko.

Wyjaśnia trener mistrzów Marcin Kuflowski:

- Do samej gry nie trzeba ich zachęcać, bo bardzo szybko połknęli tego bakcyla. Troszkę zachęcam ich za to do trudniejszych, bardziej żmudnych, ale niezbędnych elementów, czyli rozwiązywania brydżowych zadań i łamigłówek, do brydżowych lektur, gdzie opisywane są nowe techniki, do tej - powiedzmy - samodzielnej pracy, w czterech ścianach.

Pytanie zatem podstawowe, najprostsze - dlaczego brydż? Dlaczego nie piłka nożna, nie siatkówka, koszykówka czy narty, biegowe lub zjazdowe, wszystko jedno?

Milena: - Na pierwsze zajęcia trafiłam jako 10-latka. A trafiłam tam, bo żona trenera dowiedziała się, że mam zdolności matematyczne, że startuję w różnych matematycznych konkursach i olimpiadach. Bardzo mi się spodobało, od początku. Tak bardzo, że nie chciałam już słyszeć o innym sporcie. Co mi się spodobało? Nie wiem, nie pamiętam, to było dawno, cztery lata temu.

Czy dobra jest z matematyki?

- Tak, chyba tak, właśnie dzięki temu, że gram w brydża, tak myślę.

Czyli matematyka pomaga w brydżu czy brydż pomaga w matematyce?

- Myślę, że to działa w obie strony. Uzupełnia się. Lubię i matematykę, i brydża.

Kacper: - Ja w piłkę grywałem, ale na boisku nie czułem się najlepiej. Lubię sport i bardzo chciałem spróbować czegoś innego. Znajomy mamy grał w brydża i polecił nam klub w Skawinie, niedaleko Krakowa.

On na pierwszy trening trafił ciut wcześniej, jako dziewięciolatek. I został, nie wyobraża sobie, że brydża miałoby mu w życiu zabraknąć.

- Podobało mi się to, że brydż jest sportem umysłowym, jak szachy. Uprawiam inne sporty, na przykład tenis ziemny, siatkówkę i pływanie, ale zawsze czułem się jakoś bardziej umysłowy. Brydż to strzał w dziesiątkę, bo to gra, w której trzeba liczyć karty przeciwników. Składa się z dwóch etapów, na początku jest licytacja, w której wybiera się dany kontrakt. Licytuje się w parach, czyli ja ze swoim partnerem i dwaj przeciwnicy. Wybieramy optymalny i zaczyna się kolejna faza gry, czyli - w zależności, czy licytację wygraliśmy, czy przegraliśmy - rozgrywamy albo bronimy. Tak, matematyka zdecydowanie w tym wszystkim pomaga.

- Ulubiony przedmiot? Za bardzo to nie mam ulubionego, żaden nie sprawia mi za dużych trudności.

Książki Remigiusza Mroza, dlaczego nie?

Jak brydżysta trenuje? Ile poświęca na to trenowanie czasu - dziennie, tygodniowo? Czy - jak w każdym sporcie - ważny jest talent, ta iskra boża, ale i żmudna, podpierająca go praca?

Kacper: - Wszystko zależy od tego, co chce się osiągnąć. Na co dzień można nic w tym kierunku nie robić, tylko przychodzić na treningi. A wiadomo, że warto trenować także indywidualnie i dla mnie brydż to właśnie taka indywidualna praca nad sobą. Analizuję, uczę się na błędach, czytam brydżowe książki. Jest ich całe mnóstwo, bardzo dużo jest w nich informacji.

Czy są też inne książki?

- Tak, bardzo lubię science fiction. Albo takie na poważne tematy, przeważnie historyczne, najchętniej z okresu drugiej wojny światowej.

Milena też trenuje i w klubie, i indywidualnie, jasna sprawa. W klubie - dwa razy w tygodniu, po półtorej godziny. Plus obozy, gdzie brydża jest już naprawdę dużo, często na świeżym powietrzu, wśród przyrody. Bardzo miło wtedy jest. Książki? Jasne, że tak, dla odpoczynku te o lżejszej tematyce, między innymi Remigiusza Mroza, dlaczego nie?

Żeby zostać skoczkiem wzwyż, warto być wysokim i szczupłym. Koszykarzem - wysokim, umięśnionym i silnym. Co robić, żeby zostać brydżystą?

- W brydża grać może każdy - to Milena i Kacper mówią zgodnie. Ona: - Każdy może osiągnąć wysoki poziom, pod warunkiem że będzie się starał. Tak, nawet ktoś, kto nie jest dobry z matematyki. Najważniejsze są chęci i wytrwałość. On: - Pomaga ścisły umysł, to na pewno. Jakieś predyspozycje psychiczne, przyzwyczajenie się do tej gry, pokochanie. No i oczywistości, jak talent i ciężka praca.

Dobrze, a co dalej? Czy chcą zostać zawodowymi brydżystami? Można się z tego utrzymać?

Milena: - Bardzo bym chciała. Da się z tego żyć, ale to bardzo trudne, żeby dostać się aż na taki poziom. To jest dostępne dla brydżystów tylko wybitnych.

Jeżeli nie brydż, to co?

- Moim ulubionym przedmiotem nie jest matematyka, a biologia. I myślę o tym, żeby zostać lekarką.

Kacper: - Jeżeli miałbym szansę, to jasne, że w brydża chciałbym grać zawodowo. To marzenie. Jeżeli nie? Z tym na razie mam problem, nie wiem, na co się zdecydować.