Małysz po burzy w polskich skokach: były osoby, które zmusiły mnie do wyjazdu

Adam Małysz: Czasem media potrafią wyciągać coś z kontekstu i zrobić aferę. W jakimś wywiadzie powiedziałem, że miałem doła po Planicy. Zastanawiałem się, czy to ma sens, ale teraz, gdy mamy nowego trenera, znów nabrałem ochoty do pracy. Thomas mocno liczy, że będę mu pomagał.

Były rozmowy z Łukaszem na ten temat, ale bardziej dotyczyły tego, że potrzebujemy kogoś, kto będzie organizował nabory, w ogóle zachęcał do tego sportu. Przede wszystkim koordynował działania, bo choćby z kobietami wciąż mamy duży problem. Jest bardzo mało dziewczynek, nie mówiąc o starszych zawodniczkach, które mogłyby startować w międzynarodowych zawodach. Od strony organizacyjnej i biurowej Łukasz robi to bardzo dobrze. Wiem, że dyskutował o tym z sekretarzem generalnym związku Janem Winkielem, ale nic oficjalnie nie zostało jeszcze potwierdzone. Na pewno jednak zadania Łukasza nie będą wchodziły w moje kompetencje.

Nie była to przyjemna sytuacja. Wielokrotnie mówiłem, że poświęciłem się tej kadrze, robiłem wszystko dla chłopaków i sztabu trenerskiego. W Planicy czułem się niekomfortowo, a kolejne rzeczy, które później pojawiały się w mediach, dobijały jeszcze bardziej. Z tego powodu Thomas, prawie już z nami dogadany, był o krok od tego, żeby przerwać rozmowy. Wycofać się. W końcu udało się go przekonać, choć nie było łatwo, bo dostał od Austriaków bardzo dobrą ofertę. Oni nie chcieli go puścić, ale obiecałem Thomasowi, że mu pomogę. Dalej będę wkładał serce w to, co robię, a nie rzucam słów na wiatr. Jeśli się z kimś umawiam, dotrzymuję słowa.

Myślę, że ich reakcja zaskoczyła nie tylko mnie. Dzień przed zawodami rozmawiałem z zawodnikami. Wydawało się, że wszystko jest OK, a następnego dnia coś takiego.

Michal dowiedział się w czwartek wieczorem, dzień przed pierwszym konkursem w Planicy. Powiedział, że sam chce przekazać tę informację zawodnikom i sztabowi, ale dopiero po zawodach.

Przede wszystkim związek zamierzał po sezonie zaprosić Michala do Polski, żeby wyjaśnił, skąd wziął się taki spadek formy. Później miała zostać podjęta decyzja, co dalej, ale Michal wymógł na nas, że mamy mu ją ogłosić w Planicy, bo ma propozycje z innych federacji. Z wiceprezesem PZN Wojciechem Gumnym poinformowaliśmy więc o nieprzedłużeniu umowy. Pożegnaliśmy się w przyjaznej atmosferze. Michal był wdzięczny, że mógł tyle przeżyć w Polsce, że w ogóle dano mu szansę. Docenił również to, że jesteśmy z nim szczerzy, bo wie na czym stoi i nie musi odkładać negocjacji z potencjalnymi pracodawcami.

Mimo to związek i ja zostaliśmy przedstawieni w świetle, jakby to była nasza wina, że z nikim nie rozmawialiśmy, niczego nie uzgodniliśmy. Dla mnie to był naprawdę duży szok, że nikt tego nie prostował. Zwłaszcza zawodnicy czy trenerzy, choć doskonale wiedzieli, jak było naprawdę.

Oczywiście, że wiele rzeczy można było inaczej rozegrać, ale czasu nie cofnę. Może zabrakło mi więcej stanowczości. Może powinienem z zawodnikami usiąść i porozmawiać, ale przecież sam nim byłem. Wiem, jak to wygląda. Oni prosili, że na dyskusje o trenerze przyjdzie czas po sezonie, a nie w jego trakcie. To mnie blokowało.

Właśnie zastanawiam się, kiedy dano im coś takiego do zrozumienia. Na wspomnianym spotkaniu w Planicy poruszyliśmy tylko kwestię lekkiego spadku oglądalności ze względu na brak wyników, do których przyzwyczailiśmy kibiców. Ale było też zapewnienie, że niczego nie może zabraknąć, że skoki narciarskie muszą rozwijać się w tym kraju. Nigdy nie było mowy o cięciach. Nie wiem, skąd Kamil to wytrzasnął. Wiceprezes Gumny, który był wtedy ze mną, zadzwonił potem do mnie i sam był zdziwiony. Zresztą rozmawiałem na ten temat z Piotrkiem Żyłą i zapytałem go, gdzie coś takiego usłyszał, bo na pewno nie od nas. Nie był w stanie odpowiedzieć.

W tym momencie renegocjowane są umowy. Doskonale jednak wiemy, że skoki narciarskie to wiodąca dyscyplina w PZN i na szkolenie nie może zabraknąć pieniędzy. Kwitując całe zamieszanie, powiem tylko, że obecnie skoczkowie mają naprawdę wszystko. Może aż za dużo.

Myślę, że nie. Decyduje związek, który przecież chce jak najlepiej dla zawodników i całej dyscypliny. Decydować może ktoś, kto sam się finansuje, ale tu mamy do czynienia z grupą, gdzie są także młodzi skoczkowie. Cały czas zarzuca się nam, że nie robią postępów, że koncentrujemy się tylko na tych starszych. O młodych również musimy dbać.

Skoro tak, to dlaczego mamy dawać mu trenera? Kamilowi już parę lat temu proponowaliśmy, że może stworzyć własny team, ale on nie chciał. Gdyby teraz przyszedł, przedstawił argumenty, myślę, że związek pochyliłby się nad tym.

Ze mną sytuacja była inna. Widziałem, że Łukasz jest bardziej moim kolegą niż trenerem. Sam mu o tym zresztą powiedziałem. Pojechałem do związku i przedstawiłem sytuację, ale to była prośba o wsparcie, a nie że ktoś staje przed kamerą i wręcz grozi. Bądźmy szczerzy, nie tak to ma wyglądać.

Szanując Kamila i jego osiągnięcia, które przyniosły korzyści także PZN, ale jeśli chce się być partnerem, to trzeba się zachowywać jak partner. Można było to inaczej załatwić. Przedstawiono związek i mnie w naprawdę złym świetle. Jak tu mówić o rozmowach w takich okolicznościach?

Trudno powiedzieć. Do tamtego momentu w Planicy twierdziłem, że mamy bardzo dobre relacje. Nie dochodziło do spięć. Współpracowaliśmy, dążyliśmy do określonych celów, bo przecież każdemu z nas zależy na sukcesach. Mam nadzieję, że tak pozostanie.

Skokom oddałem serce nie tylko jako zawodnik, ale też jako dyrektor. Nie wstydziłem się nosić butów, być trochę takim rzecznikiem prasowym, który jak trzeba, to zostaje dłużej na konferencjach. W Planicy nie było tak, że cała grupa zachowała się jednakowo. Były osoby, które wciąż są przyjaźnie nastawione i cenią moją pracę. Ale były też takie, które nie powiem, jak się zachowywały, ale zmusiły mnie do wyjazdu ze Słowenii.

Kandydatura Thomasa to jeden z elementów układanki Alexandera Pointnera, który złożył swoją ofertę pod kątem rozwoju skoków w Polsce. Nie było tak, że nie stać nas było na Pointnera jako głównego trenera. Nie byłoby nas stać na zrealizowanie jego projektu, który był bardzo obszerny i kosztowny. Mimo że nie dogadaliśmy się z nim, to, choć różne opinie krążą na jego temat, zachował się wobec nas przyjaźnie. Proponował swoich ewentualnych współpracowników, sam także namawiał ich, żeby podjęli rękawice w Polsce. Wśród nich był Thomas.

Gdy zacząłem o niego pytać, nie usłyszałam ani jednej negatywnej opinii. Thomas przedstawił nam konkretne plany i zadeklarował chęć współpracy z innymi trenerami, bo nie może być tak, że kadra A jest totalnie zamknięta. Do tego urzekło nas jego zaangażowanie i ambicja, żeby Polacy wrócili do światowej czołówki. Tam, gdzie być powinni. Kolejna sprawa: on sam zaproponował, że przeprowadzi się do Polski, co nam się niezmiernie spodobało

O wartości Thomasa wiele mówi też to, że Austriacy do ostatniej chwili walczyli o niego, żeby został.

To prawda. Thomas, choć zwraca się uwagę na jego wiek, jest już dosyć dużym praktykiem. Austriaccy juniorzy, którzy stali na podium tegorocznych mistrzostw świata w Polsce, są prawie jego wychowankami. Długo szkolił talenty, potem został asystentem w pierwszej reprezentacji. Dlatego nasuwa mi się skojarzenie ze Stefanem Horngacherem. Jak próbowaliśmy go pozyskać, to też miałem przeczucie, że choć był asystentem, trochę w cieniu, to odgrywał najważniejszą rolę w sztabie, wykonując czarną robotę. I tak jest teraz z Thomasem.

Wydaje mi się, że tak. Oni potrzebowali czasu, żeby pewne kwestie przemyśleć. Wiek Thomasa, choć jest młodszy od Kamila czy Piotrka, nie gra roli. Chodzi o fachowość, przekazywanie uwag na treningu, zaangażowanie. Myślę, że to spowoduje, iż nie będzie nieporozumień.

Myślę, że ma. Nawet jak się z nim rozmawia, to czuć respekt, nie tylko przez niski głos. Odniosłem wrażenie, że wie, kiedy ma być twardy, a kiedy powinien odpuścić. Tej twardej ręki zabrakło chyba trochę Michalowi, bo nigdy nie mówiłem, że jest złym fachowcem. Przecież wiele u nas dokonał.

Postępu. Nie wymagam, żeby w następnym sezonie nasi wszystko wygrywali. Przede wszystkim zawodnicy pokroju Kamila, Dawida i Piotrka mają wrócić do swojego dobrego skakania, a młodzi podciągnąć się. Deptać starszym po piętach.

Jestem przekonany, że będzie lepiej. Czasem sama zmiana trenera i cyklu przygotowań pomaga w tym. Jak popatrzymy, że nasi skoczkowie od czasów Horngachera nie mieli w zasadzie odpoczynku po sezonie, bo zaczynali kolejne przygotowania, to organizmy mogą być przemęczone.

Sam Thomas mówił nam, że zawodnicy mają być wypoczęci, żeby pełną parą wejść w cykl przygotowań. Pierwsze zgrupowanie planowane jest na początku maja. W kwietniu dojdzie jeszcze dwu-trzydniowe zgrupowanie z samymi trenerami, żeby przekazać im, jak ma funkcjonować współpraca. Odbyło się już spotkanie Thomasa z Maćkiem Maciusiakiem (trener kadry B - red.) i Danielem Kwiatkowskim (trener kadry juniorów - red.). Oni byli bardzo zadowoleni, bo usłyszeli konkrety, a przy okazji dostali duży kredyt zaufania od Austriaka. Thomas nie chce niczego narzucać, chce przede wszystkim pomóc.

Autor: Krzysztof Zaborowski / Źródło: eurosport.pl