Robert Lewandowski może świętować mistrzostwo Hiszpanii z Barceloną. Będzie to jego 28. trofeum w karierze - La Liga

35-latek przed trwającym sezonem zapragnął nowych wyzwań. Po dziesięciu latach opuścił Niemcy i zamienił Bayern na Barcelonę. Miał pełną świadomość, że świetnie zorganizowaną drużynę, skazaną na trofea, opuszcza na rzecz ekipy w budowie, której o sukcesy będzie zdecydowanie trudniej.

Tymczasem Duma Katalonii może nadspodziewanie szybko odzyskać mistrzostwo Hiszpanii. Może się to wydarzyć już w niedzielę, kiedy zagra wyjazdowy mecz z Espanyolem. Do świętowania na cztery kolejki przed końcem rozgrywek potrzebne jest zwycięstwo.

Jeśli uda się po nie sięgnąć, na konto Lewandowskiego trafi już 28. drużynowe trofeum. Ta liczba musi robić wrażenie. A wszystko zaczęło się w 2009 roku, kiedy sięgnął po Puchar Polski z Lechem Poznań.

Lewandowski, 20-letni wtedy młodzieniec, trafił do Wielkopolski jako napastnik wielce obiecujący, acz niesprawdzony dotąd na najwyższym poziomie. Mówiły za niego liczby, bo przychodził jako król strzelców ówczesnej drugiej ligi (drugi poziom rozgrywkowy). Do ekstraklasy wszedł z drzwiami. W dwa sezony wygrał wszystko, co na krajowym podwórku mógł wygrać - mistrzostwo Polski, Puchar Polski i Superpuchar Polski. Do Borussii Dortmund wyjechał jako król strzelców.

Pierwszy zagraniczny przystanek Lewandowskiego okazał się strzałem w dziesiątkę. W Nadrenii Północnej-Westfalii trafił na rodaków Jakuba Błaszczykowskiego i Łukasza Piszczka, ale przede wszystkim na trenera Juergena Kloppa, który stworzył perfekcyjnie działającą maszynę, która regularnie stawiała się wielkiemu Bayernowi, a Lewandowski przeżywał pierwsze wielkie wieczory, dzięki którym jego nazwisko po raz pierwszy trafiało w najdalsze zakątki świata. Wyjechał po czterech latach już jako globalna gwiazda, z dwoma mistrzostwami Niemiec, Pucharem i Superpucharem.

Lewandowski w trakcie przygody z Borussią na tyle regularnie nękał Bayern, że działacze tego giganta zapragnęli go mieć u siebie. I dokonali jednego z najlepszych ruchów transferowych w historii. Osiem lat spędzonych w Bawarii było dla Lewandowskiego nieprzerwanym pasmem sukcesów. W każdym roku wygrywał mistrzostwo Niemiec, dorzucił trzy krajowe puchary i pięć Superpucharów. I najważniejsze - w 2020 roku sięgnął wreszcie po wymarzony triumf w Lidze Mistrzów. Potem były jeszcze wygrane w Klubowych Mistrzostwach Świata i Superpucharze Europy. To był sezon perfekcyjny, dostępny tylko dla nielicznych.

Latem ubiegłego roku Polak zapragnął czegoś więcej. I wybrał Barcelonę, która miała za sobą słaby sezon i stała u progu wielkich zmian. On miał być twarzą nowego projektu, miał przywrócić dawny blask. I choć pierwszy sezon łatwy nie jest, to Polak ma już na koncie Superpuchar Hiszpanii, a w niedzielę może świętować mistrzostwo kraju. Może cieszyć się już po raz 28. w karierze.

A przecież trofea drużynowe to nie wszystko. Najlepszy strzelec w historii reprezentacji Polski był królem strzelców m.in. ekstraklasy, Bundesligi (siedmiokrotnie), Pucharu Niemiec (trzykrotnie), Ligi Mistrzów czy eliminacji mistrzostw Europy i świata. Pobił rekord legendarnego Gerda Muellera pod względem liczby goli w jednym sezonie Bundesligi (41). Dwa razy był piłkarzem roku FIFA i raz UEFA.

28. trofeum, które już w niedzielę prawdopodobnie trafi do prywatnej gabloty Lewandowskiego, musi robić gigantyczne wrażenie. Są jednak piłkarze, do których wciąż mu daleko. Rekordzistą pod tym względem jest Brazylijczyk Dani Alves, który ze swoimi drużynami cieszył się aż 43 razy. Tuż za nim w zestawieniu znajduje się Leo Messi. Pamiętać trzeba jednak, że obydwaj świętowali również z reprezentacjami narodowymi.