Polska tym żyła to cykl najważniejszych wydarzeń polskiego sportu w tym wieku. Przypominamy głośne zwycięstwa, ale też wstydliwe porażki.

Ta historia nie zaczyna się wcale w dniu meczu z Irlandią Północną w Nicei. Ta historia zaczyna się sporo wcześniej.

"Vive la Pologne!"

Był pochmurny, jesienny wieczór, a kartka w kalendarzu wskazywała 14 października 2014 roku. Na Stadion Narodowy w Warszawie przyjechali Niemcy - ci sami, którzy ledwie kilka miesięcy wcześniej na brazylijskich boiskach sięgnęli po mistrzostwo świata i ci sami, którzy Polaków lali latami, w 18 próbach nie dając się pokonać ani razu. A to się ktoś potknął, a to ktoś źle wyznaczył linię spalonego, a to nie sprzyjały warunki. Zawsze coś.

Na spektakularne przełamanie wskazywało niewiele. Owszem, Robert Lewandowski, Grzegorz Krychowiak, Kamil Glik czy Wojciech Szczęsny mieli już uznaną europejską markę, ale na wyniki reprezentacji się to nie przekładało. Prowadzona przez - jeszcze dość anonimowego - Adama Nawałkę drużyna nie przekonywała ani wynikami, ani tym bardziej stylem. Kibice selekcjonerowi nie wierzyli. Jeszcze.

Ale tamtego dnia nic nie miało znaczenia. Niemcy byli lepsi, bez dwóch zdań, ale to Polacy pisali swoją historię. Pierwszego arcyważnego gola dla kadry strzelił młody Arkadiusz Milik, drugiego dorzucił odkryty na nowo Sebastian Mila i Narodowy oszalał. Gang Nawałki tym jednym meczem zapracował sobie na potężny kredyt zaufania, kibice znów kochali piłkarską reprezentację Polski.

- Wiara w trenera Nawałkę była od początku. Zwycięstwo z Niemcami potwierdziło, że praca, którą wykonujemy, idzie w dobrym kierunku. Na pewno dodało pewności siebie, zarówno nam jako zespołowi, i poszczególnym zawodnikom osobno. Było też ważne dla kibiców, którzy dostali jasny sygnał, że drużyna się rozwija. Umocniło wizerunek reprezentacji poza boiskiem, to, jak postrzegali nas kibice - wspomina tamte wydarzenia Krychowiak w rozmowie z eurosport.pl.

To był fundament pod fenomenalne eliminacje. Biało-Czerwoni bili słabeuszy (Gibraltar i Gruzja), nie pękali przed Wyspiarzami (Irlandia i Szkocja), a jedyną porażkę ponieśli we Frankfurcie w rewanżu z Niemcami. I tu paradoks, bo tamto spotkanie, mimo że przegrane 1:3, wspominane jest jako jeden z lepszych meczów Polaków w całej dekadzie.

"Vive la Pologne!". Można było jechać do Francji.

Te kilkanaście miesięcy odmieniło drużynę. - Atmosfera przed mistrzostwami Europy była wyśmienita. Mieliśmy do rozegrania wielki turniej. Ogromne emocje, chęć pokazania się z jak najlepszej strony, duma z reprezentowania Polski. Czekasz tylko na pierwszy gwizdek, żeby wyjść na boisko i dać z siebie wszystko - opowiada Krychowiak.

Wygrali i zdjęli klątwę

Pomocnik, wówczas jeszcze Sevilli, jak i cała reszta zespołu doczekał się 12 czerwca w Nicei. Po drugiej stronie barykady stanęli waleczni Irlandczycy z północy. Presja była ogromna - otwarcie turnieju, a do tego rola faworyta.

Kibic znad Wisły znalazł się w sytuacji zupełnie nowej. Przez długich 30 lat imprezy mistrzowskie kojarzyły się tylko z bolesnymi migawkami - w 1986 roku hat-tricka wbijał nam Gary Lineker, w 2002 zaskoczyła Korea i zlała Portugalia, w 2006 fizycznie zdominował Ekwador, 2008 zapisał się na kartach historii, kiedy sędzia Howard Webb dyktował rzut karny dla Austrii w samej końcówce meczu w Wiedniu, a w 2012 klapę zaliczyła zgraja farbowanych lisów Franciszka Smudy.

Wreszcie można było zapomnieć o "meczu otwarcia, meczu o wszystko i meczu o honor". Wygrana 1:0 z Irlandią Północną otworzyła drogę do gry w fazie pucharowej Euro 2016.

Zdaniem Krychowiaka to zwycięstwo "miało ogromne znaczenie, było kluczowe". - Kiedy zdobywasz trzy punkty w pierwszym meczu, do następnego podchodzisz w zupełnie innym nastroju, bez noża na gardle - analizuje.

Lewandowski żartował z Niemców

Bez noża na gardle Polacy przystąpili do starcia z Niemcami. Znów z Niemcami, od których ta fantastyczna historia się rozpoczęła.

To był inny mecz niż ten z eliminacji. Do roli niemal mitycznego bohatera urósł wtedy Michał Pazdan, któremu w defensywie wychodziło absolutnie wszystko. Po tamtym spotkaniu każdy chciał być jak Pazdan. A i z przodu były okazje. Milik miał czego żałować, powinien dać zwycięskiego gola. Nie dał, ale 0:0 i tak dało Polakom awans do 1/8 finału, a w szatni Lewandowski z szerokim uśmiechem wypominał kolegom z Bundesligi, "że to Polacy byli bliżej wygranej".

- Po meczu z Niemcami został niedosyt, z przebiegu meczu zasługiwaliśmy na więcej niż jeden punkt, ale taka jest piłka, zabrakło skuteczności. Psychologicznie był to kolejny dobry krok na drodze tego zespołu. Mało która reprezentacja remisuje z Niemcami na wielkim turnieju i schodzi z boiska niezadowolona. My tak się właśnie czuliśmy - mówi nam Krychowiak.

"Jak już strzelisz, to karny zawsze jest tylko karnym"

Awans był już pewny, a następna wygrana - 1:0 z Ukrainą - tylko podbudowała morale.

W najlepszej szesnastce imprezy los skojarzył Polaków ze Szwajcarami. W Saint-Etienne długo wszystko szło jak z płatka - gola strzelił Jakub Błaszczykowski, a obrona znów była monolitem.

I pewnie znów skończyłoby się jednobramkową wygraną, ale geniuszem błysnął Xherdan Shakiri, który Łukasza Fabiańskiego pokonał zjawiskowym strzałem nożycami.

- Pierwszy stracony gol po 352 turniejowych minutach to moment zwątpienia? - pytam Krychowiaka.

Nic z tych rzeczy. - Żadnego zwątpienia nie było. Nie ma zespołu, który nie traci bramek - wspomina zawodnik, który już 69-krotnie zakładał reprezentacyjną koszulkę.

Dogrywka to show Fabiańskiego. To w głównej mierze on zapewnił Polakom serię rzutów karnych. Krychowiakowi przypadła rola najtrudniejsza. Wobec pomyłki Granita Xhaki to jego próba miała zdecydować o awansie. Trafił z zimną krwią, niemal w samo okienko.

- Wiedziałem, co znaczy dla nas ten karny, miałem w głowie, że teraz jest czas, żeby pokazać charakter. Podszedłem do tego z pełną koncentracją i wykonałem swoją robotę. Tylko tyle i aż tyle. Jak już strzelisz, to zawsze jest tylko karnym - mówi, jakby umniejszając swoją rolę.

"Pomylić mógł się każdy z nas"

Ćwierćfinał lepiej zacząć się nie mógł. Przed upływem setnej sekundy spotkania z Portugalią za swoją tytaniczną pracę w trakcie całego turnieju nagrodę odebrał Lewandowski. Kapitan dał Biało-Czerwonym błyskawiczne prowadzenie, a Cristiano Ronaldo i spółka mieli twardy orzech do zgryzienia. Poradzili sobie z nim za sprawą trafienia Renato Sanchesa. Znów trzeba było stanąć do próby nerwów w serii karnych.

Długo nikt nie chciał się pomylić, aż w końcu padło na Błaszczykowskiego. To było brutalne wybudzenie z pięknego snu, ale - jak zapewnia Krychowiak - o pretensjach do kolegi nie ma mowy.

- Pomylić mógł się każdy z nas. My się cieszyliśmy ze Szwajcarią, Portugalczycy cieszyli się z nami. W szatni dało się wyczuć mieszankę smutku i sportowej złości. Naprawdę niewiele brakowało, żeby osiągnąć sukces w tym spotkaniu, a potem nikt już nie wie, co by było dalej - wspomina.

Mogli przyćmić warszawski szczyt NATO

No właśnie, co by było dalej? Mogło być naprawdę pięknie, bo w półfinale czekała Walia, rywal absolutnie w zasięgu Polaków. Gdyby nie ta jedna, jedyna pomyłka w meczu z późniejszymi mistrzami Starego Kontynentu, na początku lipca 2016 roku głównym tematem polskich mediów nie byłyby głowy 18 państw, które przyjechały do Warszawy na szczyt NATO. Oczywiście na ustach byłaby armia Nawałki, walcząca w strefie medalowej Euro we Francji.

Najlepsza ósemka kontynentu brzmi dumnie, ale przebieg turnieju pozostawił niedosyt. Przecież ten finał na Saint Denis w Paryżu był na wyciągnięcie ręki.

Czy upływający czas sprawił, że dziś Krychowiak na tamte wydarzenia patrzy inaczej? - Moja ocena jest taka sama teraz, jaka była od razu po ostatnim meczu. Pozostał duży niedosyt, mieliśmy swój turniej, swoją drabinkę i nie wykorzystaliśmy szansy. Mogliśmy zakwalifikować się dalej, powalczyć o coś więcej. Oczywiście wiemy też, ile radości przynieśliśmy sobie i kibicom. To zostaje w pamięci, pokazaliśmy, że możemy walczyć z najlepszymi zespołami, a polscy kibice mogą kończyć turniej piłkarski z podniesioną głową - podsumowuje.

Euro 2016 to piękna, ale już tylko historia. Dla Krychowiaka, Lewandowskiego i innych bohaterów tamtych wydarzeń wcale nie musiał być to ostatni taniec. Gwiazdy piłkarskiej kadry, już z innym selekcjonerem, weszły w idealny piłkarski wiek. Przełożone na 2021 rok mistrzostwa Europy znów mogą należeć do nich. A być może należałoby napisać - wreszcie będą należały do nich.

Poprzednie teksty z cyklu Polska tym żyła:
W tyle gotuje się jajko na twardo. Lewandowski wywrócił świat do góry nogami

"Mózg powiedział: rzucaj!". Do cudu wystarczyła "jedna Wenta"

"Rafał, nie oglądaj się! Pchamy, pchamy!". Majka nie dał się pożreć Rekinowi

Walka, której nie było. "Gołota mógł Tysona znokautować"

"Tylko ostatni idiota zrobiłby coś takiego". Bracia uznani za oszustów

Rok wcześniej otarł się tam o śmierć. Kubica wrócił i wygrał