Piłka nożna - Kiedy Robert Lewandowski trafił do Znicza Pruszków? Historia najlepszego polskiego piłkarza

Grembocki to siedmiokrotny reprezentant Polski, głównie kojarzony z występami w Lechii Gdańsk (Puchar Polski i Superpuchar Polski) i Górniku Zabrze (dwa razy mistrzostwo Polski i Superpuchar Polski). Jako trener prowadził m.in. Znicz Pruszków i Polonię Warszawa.

W ekipie ze stolicy był również jednym z asystentów Waldemara Fornalika, który później został selekcjonerem reprezentacji Polski. Z byłym trenerem Lewandowskiego w Zniczu Pruszków rozmawiał Mateusz Kalina.

Spokój.

Jestem trenerem, który od swoich zawodników bardzo dużo wymaga. Z Robertem nie było inaczej. Wielokrotnie zwracałem mu uwagę na odprawach, co musi poprawić, na jakim elemencie się skupić. Spokój, z jakim przyjmował moje komentarze, mnie ujął. Szczerze mi tym zaimponował.

Wielki potencjał do zdobywania bramek. Miewał jednak przestoje. Zdarzały się sytuacje, że wołałem mojego asystenta Artura Kalinowskiego, by szykował numer Roberta do zmiany. Artur często mnie z tym hamował, a "Lewy" doskonale widział zamieszanie na naszej ławce. Łączył kropki i od razu się ożywiał, co też przekładało się później na gole. Dodam też, że był rzadkim połączeniem wytrzymałości z typem "szybkościowca".

Może nie tyle bezpośrednio w nim, ale w Zniczu miał on rozłożony parasol ochronny. Chuchano i dmuchano na niego. Sylwiusz Mucha-Orliński, który w klubie z Pruszkowa od lat jest najważniejszą osobą, traktował go jak syna. To Lewandowski chodził pierwszy po premie. Mnie się to nie do końca podobało, bo byli w drużynie starsi, zdecydowanie bardziej doświadczeni zawodnicy. Hierarchia została zachwiana i zdarzało mi się reagować.

Zimowy sparing z ŁKS w Pruszkowie (30 stycznia 2008, 2:0). Jakieś dwa miesiące po moim przyjściu do klubu. Robert wszedł wtedy z ławki, wkręcił w ziemię bardzo ostro grającego obrońcę Żarko Udarevicia i strzelił gola.

Nie żartujmy. Opowiem taką historię. Jakiś czas temu poproszono mnie o wywiad do jednej z książek o Lewandowskim. Kilka już ich napisano, mniejsza o tytuł. Rozmawialiśmy ponad półtorej godziny. Nie wykorzystano żadnej mojej wypowiedzi. Powód? Moje opinie nie pasowały do narracji, gdyż w książce wszyscy opowiadali, że od razu poznali się na talencie "Lewego". Tymczasem ja obejmując drużynę Znicza, miałem się utrzymać w starej II lidze (drugi poziom rozgrywek w Polsce). Jeśli wtedy pomyślałbym, że mam w składzie zawodników z potencjałem na Bayern Monachium, musiałbym być psychiczny.

Robert rozwijał się systematycznie. To nie była nagła eksplozja. Widziałem w nim przyszłego reprezentanta Polski. Łatwo było mi to ocenić, bo sam w przeszłości nim byłem (7A) i wiem, jak się dochodzi do takiego poziomu. Pamiętajmy jednak, że w naszej kadrze nie grało wtedy tylu klasowych graczy, co teraz. To, gdzie doszedł, przerosło moje oczekiwania.

Jestem w stanie to zrozumieć. Rozmawiałem na ten temat z ludźmi, którzy wtedy pracowali z Robertem w Legii. Sprawa jest prosta: w tamtym czasie, na tamtym etapie kariery, w rezerwach stołecznego klubu byli zawodnicy równi lub lepsi. Był Adrian Paluchowski, z pierwszą drużyną trenowali będący w podobnym wieku Dariusz Zjawiński i Dawid Janczyk. Kiedy przyszedł czas wyborów, trzeba było z kogoś zrezygnować, a nie zapominajmy, że Robert zmagał się wtedy z kontuzją.

Chyba w lutym 2008 roku spotkałem się z ówczesnym trenerem Legii, moim dobrym znajomym z czasów wspólnej gry w Górniku Zabrze, Jankiem Urbanem i Mirosławem Trzeciakiem, który wtedy odpowiadał tam za transfery. Urban Roberta bardzo chciał, miałem mu zasugerować przejście do Legii po sezonie. Oponował Trzeciak, który zwracał uwagę na to, że "Lewy" nie umiał wtedy grać tyłem do bramki, co akurat było prawdą.

Chyba wiele się nie pomylę, jeśli napiszę, że w okolicach maja 2008 roku Roberta chciała cała Ekstraklasa. Najbardziej naciskały Legia i Górnik Zabrze. Duże zainteresowanie wykazywała Cracovia, aż w końcu do gry włączył się Lech Poznań. Wielkim fanem talentu był w Lechu śp. Andrzej Czyżniewski. Z tego, co mi opowiadał, w zamkniętym głosowaniu przegłosowano ówczesnego trenera Franciszka Smudę w stosunku 3:2 i ostatecznie "Lewy" trafił do Poznania.

Dokładnie. Miał to wszystko doskonale poukładane w głowie. Każdy krok. Do tego był niesamowicie pracowity. Miał też dużo szczęścia. Omijały go poważne kontuzje. Jednym z największych filarów kariery Lewandowskiego, według mnie, jest wspomniany Mucha-Orliński. On dał mu szansę, on o niego dbał w Pruszkowie. Na swojej drodze "Lewy" spotykał też tylko takich trenerów, którzy go rozwijali. To chciałbym podkreślić, bo o tym rzadko się mówi. Tylko w Zniczu byli to: Andrzej Blacha, Leszek Ojrzyński, Artur Kalinowski, Marek Milankiewicz, który pracował z nim indywidualnie.

Być może. Mam nadzieję, że i ja małą cegiełkę do jego piłkarskiego rozwoju dołożyłem. To dla mnie ogromny zaszczyt, że mogłem przez te kilka miesięcy pracować z zawodnikiem, który obecnie jest w trójce najlepszych piłkarzy na świecie.

Autor: Mateusz Kalina / Źródło: eurosport.pl