Igrzyska olimpijskie w Pekinie w Eurosporcie i Playerze

Podsumowując: jeden brązowy medal dał Biało-Czerwonym - wspólnie z Estonią i Łotwą - 27. miejsce w klasyfikacji medalowej. Wygrała ją Norwegia, zimowa potęga - 37 medali, w tym aż 16 złotych, 8 srebrnych i 13 brązowych. Łącznie 29 krajów miało swojego reprezentanta przynajmniej raz na olimpijskim podium.

Gdyby nie błysk Kubackiego w konkursie na skoczni normlanej, Polacy pierwszy raz od 24 lat i igrzysk w Nagano wróciliby bez żadnej zdobyczy. A przecież z Soczi w 2014 roku wywalczyli aż pięć medali, w tym trzy złote. Historyczny wynik.

PEKIN 2022. WSZYSTKO O IGRZYSKACH

Dawid Kubacki "ruszył"

Co zapamiętamy z Pekinu?

Rzecz jasna Kubackiego, który nie był wymieniany wśród kandydatów do podium. Choć cały sezon nie układał się po myśli naszych skoczków, większe nadzieje pokładaliśmy w Piotrze Żyle i Kamilu Stochu, którzy sygnalizowali wysoką formę na treningach i w kwalifikacjach.

A to właśnie Kubacki w konkursie oddał - jak sam przyznał - najlepsze skoki w sezonie. W momencie, gdy tego najbardziej potrzebował.

- Nie wiedziałem, czy w ogóle tu pojadę. To, co się działo w tym sezonie, jak pracowałem i nie szło, to jest naprawdę niesamowite - opowiadał Kubacki, mając na myśli, że niedługo przed igrzyskami był odizolowany z powodu zakażenia koronawirusem. Trenował sam, opuścił konkursy Pucharu Świata, ale do końca wierzył, że "ruszy".

Kamil Stoch: to nie mój sezon

Swoje przeżył też Stoch, który walczył z czasem, bo leczył uraz stawu skokowego. Zdążył. Na obiekcie normlanym był szósty, na dużym bronił tytułu wywalczonego w Pjongczangu.

Po pierwszej serii był trzeci. Skoczył jak na mistrza przystało.

W drugiej próbie odległość okazała się krótsza, co uplasowało go na czwartej pozycji, najgorszej dla sportowca.

- Widocznie nie zasłużyłem na ten medal. To nie jest ani mój sezon, ani mój czas. Trudno mi się z tym pogodzić, ale zrobiłem, co mogłem. Dałem z siebie wszystko. Nie stać mnie było na nic więcej - mówił Stoch. Miał łzy w oczach.

- To supermiejsce i wielu chciałoby być na moim miejscu, ale wiele poświęciłem ostatnio, żeby dostać większą nagrodę. Ale tak chyba musi być. Muszę to poukładać, odetchnąć i za dwa dni znów zebrać się - dodał.

Stoch pozbierał się, był mocnym punktem Polaków w rywalizacji drużynowej, ale on sam to było za mało. Wystarczyło do szóstej lokaty.

Natalia Maliszewska: muszę cierpliwie zaczekać

Z oczekiwaniami, może nawet większymi od zawodzących zimą skoczków narciarskich, jechała ścigająca się w short tracku Natalia Maliszewska. Na 500 m - jej koronnym dystansie - była srebrną medalistką mistrzostw świata (2018), mistrzynią Europy (2019), a w trwającym sezonie wygrała zawody Pucharu Świata na olimpijskim torze w Pekinie. Murowana kandydatka do podium.

Jednak po przylocie do Chin uzyskała pozytywny wynik testu na COVID-19. Przed samym startem kolejny, choć wyszła z izolacji, i nie została dopuszczona do eliminacji. - W nic już nie wierzę. W żadne testy. W żadne igrzyska. Jest to dla mnie jeden wielki żart" - napisała potem w poruszającym wpisie w mediach społecznościowych.

Życiowa szansa przepadła. Na dystansach 1000 i 1500 m Maliszewska była bez szans. - Nie jest łatwo myśleć o tym, że cztery lata poświęcałam na ten start. Nie wiem, czy to da się zrozumieć z perspektywy zupełnego laika, że nagle ktoś ci zabiera możliwość zdobycia tego, na co się tyle pracowało. Kolejna myśl, która dobija, to, że to nie jest tak, że za rok będę miała kolejną szansę. Muszę pracować jeszcze ciężej i do tego muszę cierpliwie zaczekać - mówiła rozgoryczona Maliszewska.

Znów nie brakowało łez.

Piotr Michalski bohaterem i pechowcem

Maliszewska w trakcie igrzysk mocno ściskała kciuki za swojego życiowego partnera Piotra Michalskiego, panczenisty, świeżo upieczonego mistrza Europy na 500 m.

Na tym dystansie Michalski otarł się o olimpijski medal. Był piąty, do zwycięzcy - reprezentanta gospodarzy Gao Tingyu - stracił 0,20 s, a do brązu zabrakło mu zaledwie trzech setnych sekundy. Ten brakujący ułamek sekundy uciekł mu przy drobnym potknięciu na ostatnim wirażu…

Na 1000 m Michalski długo prowadził. Czekał, co zrobią rywale. Wyprzedziło go trzech, a brązowy medalista Havard Holmefjord Lorentzen z Norwegii był szybszy od Polaka o zaledwie 0,08 s.

Napisać, że znów niewiele zabrakło, to nic nie napisać.

- Kiedyś mówiłem, że czwarte czy piąte miejsce to wszystko jedno, ale kurczę, jak siedziałem na kontroli antydopingowej i widziałem te biegi - trochę w samotności - to serce biło mocniej. Uwierzyłem, że jednak się da. Tym bardziej, że w ostatnim biegu już mieli taką sytuację, że już bardziej nie mogłem swoich marzeń pobudzić, ale Laurent Dubreuil pokazał, że jest waleczny i dzisiaj ma srebro - relacjonował ze łzami w oczach Michalski.

Mógł być największym bohaterem polskiej reprezentacji, a został największym pechowcem.

Maryna Gąsienica-Daniel czeka na kolejne igrzyska

Z dobrej strony pokazała się też alpejka Maryna Gąsienica-Daniel, która była ósma w olimpijskim slalomie gigancie. To najwyższa pozycja w tej dyscyplinie od 1998 roku, gdy w Nagano Andrzej Bachleda jr był piąty w kombinacji.

Gąsienica-Daniel już wypatruje swojej szansy na kolejnych igrzyskach w Mediolanie i Cortina d'Ampezzo.

- Czy medal był blisko? Czułam, że był. Zabrakło 0,7 s do podium, więc szkoda, ale z drugiej strony jest się z czego cieszyć. Przede wszystkim z drugiego przejazdu. Patrzę już w przyszłość, na kolejne igrzyska. Zawodniczki, które wywalczyły medal, są ode mnie starsze o trzy-cztery lata. Może się okazać, że w 2026 roku przyjdzie czas na mnie - podsumowała.

Oby nie tylko na nią.