- Pan Lech Koziejowski przeprowadzał w szkole nabór do sekcji szermierczej, a że byłam "aktywnym" dzieckiem, to postanowiłam spróbować. I spodobało mi się, a pierwsze sukcesy zachęcały do treningów. Po dwóch latach zmienił się trener i pod okiem Mariusza Kosmana floret zmieniłam na szpadę. I tej broni pozostałam już wierna - powiedziała PAP, przed laty wspominając sportowe początki.

Pierwszy sukces odniosła w wieku 15 lat, wygrywając zawody Challenge Witt we Wrocławiu. Rok później została mistrzynią Polski juniorek.

Rok 2004 przyniósł jej pierwszy tytuł mistrzyni kraju wśród seniorów. Później miano najlepszej polskiej szpadzistki wywalczyła jeszcze pięciokrotnie (2006, 2008-09, 2011, 2015).

Przełomowy w jej karierze okazał się rok 2005. W styczniu po raz pierwszy stanęła na podium zawodów o Puchar Świata - była druga w Pradze. W czerwcu zajęła trzecią pozycję w Barcelonie. Zwieńczeniem dobrych wyników był złoty medal mistrzostw świata, który zdobyła w październiku w Lipsku.

Pech i kontuzje

Cztery lata później wraz z koleżankami w tureckiej Antalyi została wicemistrzynią globu w drużynie. Na podium mistrzostw Europy w tej konkurencji stała trzykrotnie - na najwyższym stopniu ponownie w Lipsku w 2010 roku, a po srebrnych medalach w 2005 i 2009 roku.

Z perspektywy czasu żałuje jedynie, że nie udało jej się nigdy wystąpić w igrzyskach. Po sukcesach w 2009 i 2010 roku Polki były liderkami rankingu światowego, ale wówczas drużynę zaczął prześladować pech i kontuzje. Ostatecznie nie udało się Biało-Czerwonym wywalczyć kwalifikacji do olimpiady w Londynie (2012).

Jeszcze w trakcie kariery studiowała na warszawskiej Akademii Wychowania Fizycznego i ją ukończyła. Na tym jednak nie poprzestała. Została jeszcze absolwentką Wydziału Architektury Wyższej Szkoły Ekologii i Zarządzania ze specjalnością architekt wnętrz.

- Te drugie studia były jakby rekompensatą za to, co zabrał mi sport. Początkowo myślałam o doktoracie na AWF, ale zrezygnowałam. Wybrałam coś, co lubiłam od dziecka, a więc rysowanie, malowanie, bo uznałam, że projektowanie wnętrz będzie doskonałym zajęciem po zakończeniu kariery sportowej - powiedziała w jednym z wywiadów Dmowska-Andrzejuk, która jest także zawodowym żołnierzem. W 2011 roku odznaczona została Złotym Krzyżem Zasługi.

Gratuluję przyszłej Pani Minister Sportu Danucie Dmowskiej - Andrzejuk! Życzę odwagi, trafnych decyzji - jak na planszy Wytrwałości i dużo sił! Trzymam kciuki i wspieram !

— Witold Bańka (@WitoldBanka) December 3, 2019

Czeka na powołanie przez prezydenta

Prywatnie związana jest z Robertem Andrzejukiem, także byłym szpadzistą, drużynowym wicemistrzem olimpijskim z Pekinu (2008), a obecnie trenerem kadry narodowej mężczyzn. Poznali się na mistrzostwach Polski w 2001 roku, kiedy ona, jeszcze jako juniorka zdobyła z Legią tytuł mistrzowski. Mają dwójkę dzieci.

Dmowska-Andrzejuk może być kolejną świetną szpadzistką w randze ministra sportu. W latach 2017-18 funkcję tę w rządzie Francji pełniła podwójna - indywidualnie i drużynowo - mistrzyni olimpijska z Atlanty (1996) Laura Flessel-Colovic. Obecnie w Rosji resortem sportu kieruje z kolei najlepszy w igrzyskach w Sydney (2000) Paweł Kołobkow, który czterokrotnie był też mistrzem świata.

Poza tym na początku tej dekady dwukrotny złoty medalista olimpijski w drużynie Pal Schmitt był prezydentem Węgier.

Teraz ruch należy do prezydenta. To Andrzej Duda może powołać Danutę Dmowską-Andrzejuk na stanowisko ministra sportu. Ostatnio tę funkcję pełnił były lekkoatleta Witold Bańka, który niedawno został szefem Światowej Agencji Antydopingowej (WADA).