LEKKOATLETYKA Paweł Wyszyński, trener wicemistrzyni świata w skoku wzwyż Marii Żodzik, o finałowym konkursie i kulisach współpracy - Tokio 2025

W Warszawie wylądowali we wtorkowy poranek, 23 września. Potem pociąg, do Białegostoku. Teraz odpoczynek, przede wszystkim on, choć emocje wciąż buzują, wspomnienia nadal stają przed oczami. - Trochę to jeszcze potrwa, zanim oswoimy się z myślą o medalu - mówi Wyszyński.

Tokio, 21 września 2025.

Kiedy na stadion wyjeżdżali, założeniem było wejść do ścisłego finału, czyli czołowej ósemki, która potem walczyć będzie na całego. - Spodziewaliśmy się, że jedno strącenie na otwierającym konkurs 188 cm będzie, bo nigdy nie zaczynaliśmy tak wysoko, przeważnie od 180, a tu nagle 188, na dzień dobry - opowiada Wyszyński. Rzeczywiście, Żodzik rozpoczęła od zrzutki, spokoju i zimnej krwi na szczęście nie stracili. - Szybko znaleźliśmy błędy, trochę trzeba było do siebie pokrzyczeć, żeby się usłyszeć i przebić przez ten tłum. I od drugiego skoku było już fajnie, naprawdę fajnie - wyjaśnia trener.

Stres? - W finale nie tak duży, bardziej stresowałem się przed kwalifikacjami, bo to zawsze nerwówka, chyba dla każdego.

Tuż przed atakiem Maszy - jak wszyscy ją nazywają - na 200 cm, przed pierwszym skokiem, nad stadionem lunęło. Oberwanie chmury, konkurs przerwany na ponad pół godziny i wybicie z rytmu. Po wznowieniu - poprzeczka dwukrotnie spadła. Została próba trzecia, ostatnia, być albo nie być, albo będzie medal, medal i wzbudzający szacunek rekord życiowy, albo miejsce poza podium. Poprzeczka zadrżała. Nie spadła. - Chyba zadziałał aspekt psychologiczny. Masza taka jest, na zawodach potrafi się wyłączyć i robić swoje, w każdych warunkach - opisuje Wyszyński. Oglądał to na stojąco, pojawiły się łzy, wcale ich nie ukrywał. - Siedzieć w takiej chwili? Niemożliwe. Czułem, że coś może się wydarzyć, coś wielkiego. A kiedy skoczyła, cieszyłem się, że ta nasza praca przyniosła efekty. Że jest medal, Maszy, nasz i Polski.

Obok, na trybunach, przez cały konkurs obecny był Jarosław Kotewicz, były skoczek wzwyż, rekord życiowy 231 cm, finalista olimpijski z igrzysk Atlanta 1996. Tam, w Tokio, pomagał wieloboistce Adriannie Sułek-Schubert. - Super sprawa, kibicował, wymienialiśmy uwagi, w opiniach raczej się zgadzaliśmy. Ja jestem otwarty, tak na co dzień zawsze mogę liczyć na innego byłego skoczka wzwyż, a teraz trenera, Michała Tittingera, cudowny człowiek - wyjaśnia Wyszyński.

28. urodziny Masza obchodziła w czerwcu. Paweł lat 24 skończył się w sierpniu. Jak to się stało, że został jej trenerem? Jak i dlaczego trafiła do Polski, pochodząc z Baranowicz, zachodnia Białoruś, obwód brzeski?

(rk)