Tomala miał 31 lat, gdy stawał na starcie olimpijskiego chodu na 50 km. Nie był wymieniany w gronie faworytów. Nie przemawiały za tym ani jego wcześniejsze wyniki, ani tym bardziej fakt, że dotąd tylko raz startował na tym dystansie. Z sukcesem, bo wywalczył wówczas tytuł mistrza Polski i olimpijską kwalifikację, ale to wciąż było za mało, by myśleć o podium igrzysk w Tokio.

Chodziarze rywalizowali w Sapporo. Tuż po starcie Tomala znalazł się w czołówce, a w połowie dystansu zaczął się oddalać od rywali i konsekwentnie powiększać przewagę.

"Nogi mnie niosły"

- Szliśmy sobie w miarę spokojnie i miałem już tego dosyć. Chciałem szybciej, wiedziałem, że mnie na to stać. I ruszyłem, nie oglądając się za siebie. Fajnie było, do nikogo nie musiałem się dostosowywać. Pomyślałem nawet, że trzeba zwolnić, że rywalom już uciekłem i przewaga jest wystarczająca. A potem okazało się, że jeszcze przyspieszyłem, tak mnie nogi niosły - opowiadał później w rozmowie z eurosport.pl.

Wyświetl ten post na Instagramie

Post udostępniony przez Eurosport PL (@eurosportpl)

- Byłem doskonale przygotowany, świetnie się bawiłem, tak to muszę określić. Cieszyłem się, że tam jestem. A przede wszystkim nikt na mnie nie liczył, nikt nie miał wobec mnie żadnych oczekiwań - przyznał.

I właśnie ten brak psychicznej presji pomógł pochodzącemu z Tychów chodziarzowi wytrzymać narzucone przez siebie tempo i sięgnąć po czwarty złoty medal olimpijski dla Polski w chodzie na 50 km. Trzy wcześniejsze były dziełem Roberta Korzeniowskiego, który wyczyn Tomali relacjonował wówczas dla widzów Eurosportu.

Oglądasz