Dawid Tomala - o złotym medalu olimpijskim, pracy na budowie i licytacji medalu [WYWIAD]

Szaleństwo, które na niego spadło, nie ustaje. Trwa w najlepsze. Na rozmowę umawiamy się późnym wieczorem. Wcześniej mistrz czasu nie ma, rano dnia następnego też go nie znajdzie. Przeprasza, ale po powrocie z Japonii tak to mniej więcej wygląda.

DAWID TOMALA: Psychiczne obciążenie jest ogromne, zdecydowanie tak, ale nie zapominaj, że ja w życiu wystartowałem tylko w dwóch pięćdziesiątkach.

Tak, mistrzostwa Polski 2021 i igrzyska. Przeżyłem, to najważniejsze. Wiesz co... To jest wykańczające i fizycznie, i psychicznie, zależy od momentu na trasie. W Japonii byłem doskonale przygotowany, świetnie się bawiłem, tak to muszę określić. Cieszyłem się, że tam jestem. A przede wszystkim nikt na mnie nie liczył, nikt nie miał wobec mnie żadnych oczekiwań.

Oczywiście, że tak. Miałem spokojną głowę. Mogłem tam tylko wygrać, do stracenia nie miałem nic. I wszystko zagrało. Ok, pod koniec było już ciężko, nawet bardzo. Nogi odmawiały posłuszeństwa, nie chciały iść, więc walczyłem bardziej głową i serduchem. Wmówiłem sobie, że dam radę.

W czasie całej pięćdziesiątki tylko raz pomyślałem, że złoto jest moje. I tak samo jak szybko ta myśl przyszła, tak samo szybko odleciała. Odrzuciłem ją. To było w okolicach 35 kilometra, szmat drogi był jeszcze przede mną.

Bałem się tempa, którym uciekałem rywalom, bo było naprawdę bardzo mocne.

Szliśmy sobie w miarę spokojnie i miałem już tego dosyć. Chciałem szybciej, wiedziałem, że mnie na to stać. I ruszyłem, nie oglądając się za siebie. Fajnie było, do nikogo nie musiałem się dostosowywać. Pomyślałem nawet, że trzeba zwolnić, że rywalom już uciekłem i przewaga jest wystarczająca. A potem okazało się, że jeszcze przyspieszyłem, tak mnie nogi niosły.

Przerażało mnie te 50 km, taka jest prawda. To ponad dwa razy więcej od 20 km, które zawsze chodziłem. Jakiś kosmos, z którym kiedyś być może się zmierzę - tak na to patrzyłem. Zresztą dystans to jedno, drugie to czas - idzie się przecież przez prawie cztery godziny. Wielkie wyzwanie.

A wiesz, że bardzo często miałem tak na dwudziestkach. Z tego olimpijskiego startu pamiętam wszystko, tak mi się wydaje. Na pewno większość.

No tak, tak to wygląda. Żeby było ciekawiej teraz będę się przestawiał na 35 km.

Zamieszanie jest duże, bo tak naprawdę nikt nie wie, co teraz będzie. Na mistrzostwach świata w 2022 roku planowane jest 35 km, a na igrzyskach w Paryżu - tu oficjalnych informacji wciąż nie ma. A między tymi dystansami jest przepaść, zwłaszcza tempowa. Na pięćdziesiątkę kilometr pokonywałem mniej więcej w 4 minuty 38 sekund, na 35 będę chodził w około 4,15. Ogromna różnica.

Tak, wiem, dużo osób mi mówi, że chodzę szybciej niż oni biegają. Ja biegać też bardzo lubię. I miałem zostać biegaczem, jak tata. Z bratem często ganialiśmy po całej okolicy.

Pochodzę z okolic Tychów, mój dom rodzinny jest we wsi Bojszowy. Z 5 km obok, w Bieruniu, powstał kiedyś klub UKS Maraton Korzeniowski.

Po zakończeniu kariery Robert postanowił, że otworzy sieć klubów sygnowanych swoim nazwiskiem. Dokładnie tej sprawy nie znam, ale z tego, co wiem, powstawały w całej Polsce. Jeden w Bieruniu, gdzie trenerką została jego koleżanka, była chodziarka, pani Katarzyna Śledziona.

Tata zaproponował mi ten klub, a ja się zgodziłem, bo miałem tam biegać. Okazało się, że sekcja biegania jest jednak słaba, za to chodu - mocna, na poziomie mistrzostw Polski, które wtedy były dla mnie abstrakcją. Jak dzisiaj olimpijskie złoto.

Robert przyjechał do nas kilka razy, pewnie, że to pamiętam. Takie spotkania były dla mnie wręcz szokujące, z nim i z innymi olimpijczykami. No szok.

No właśnie nie do końca w to wierzę, cały czas nie zdaję sobie chyba sprawy z tego, jak wielkim osiągnięciem jest ten medal. Ten nieosiągalny Święty Graal świata sportu. Nie myślę o tym za dużo. Nie uważam się za jakiegoś supersportowca. Spokojnie sobie żyję, wróciłem do rodzinnego domu i tu jest mi najlepiej. Piętro stało puste, bo dziadkowie niestety odeszli. A dziadek miał kiedyś gospodarstwo, przez jakiś czas był nawet jedynym na Śląsku hodowcą owiec i baranów, taka ciekawostka. Niczego mi tu nie brakuje.

Nie, nie, na asfalcie, więc chodzę wszystkimi okolicznymi szosami. Niekiedy do Tychów, z 12 km w jedną stronę.

Tak, oczywiście. Ludzie różnie reagują. Kibicują, pozdrawiają, a przeważnie krzyczą za mną "Korzeniowski". Śmiesznie bywa, bo bywa i tak, że idąc, wyprzedzam jakiegoś rowerzystę, który potem się spina i zaczynamy wyścig.

Już po igrzyskach jeździłem sobie po Warszawie hulajnogą elektryczną i byłem bardzo zdzwiony, bo jakiś starszy pan mnie rozpoznał, pogratulował i przepuścił przodem. Tak w ogóle to mam wrażenie, że ludzie po trzydziestce, nie mówiąc już o starszych, znacznie bardziej interesują się sportem od młodzieży.

Wiesz co, tak sobie jeździłem, bez celu. Piękna pogoda była, to mówię "trochę sobie pośmigam". Lubię to, na rowerze też.

Za medale mistrzostw Polski w chodzie w 95 procentach nie ma nic.

Odpowiedź też będzie prosta - bo lubię rywalizację. Lubię walczyć i sprawdzać się z najlepszymi na świecie. Zawsze musiałem wygrywać, we wszystkim - w piłce, w bieganiu, na rowerze. Jak nie szło, to wjeżdżałem z buta. Wiem, że brzmi to nieładnie, ale tak było.

Skończyłem wychowanie fizyczne, a studiowałem jeszcze fizjoterapię, byłem więc nauczycielem WF-u, trenerem przygotowania motorycznego i masażystą, miedzy innymi siatkarzy MKS-u Będzin. Ale to kiedyś, bo w 2021 roku wszystko podporządkowałem już igrzyskom.

To było w listopadzie i grudniu 2020.

To była firma budowlana znajomego, specjalizująca się w przewiertach, we wzmacnianiu dróg, tego typu sprawy. Pracowałem normalnie na placu - na suwnicy, na koparce, na wózku widłowym, co było trzeba. Kiedy przyjeżdżała ciężarówka, rozładowywałem lub ładowałem ciężki sprzęt, na przykład. Zmiana trwała od 6 do 14. Po robocie wracałem do domu i w sekundę zasypiałem. Budziłem się po 15 albo 30 minutach, różnie. I na trening. Spać chodziłem przed 22. Jakoś to wszystko się układało.

Nie, chyba że kiedyś założę własną firmę. Oficjalną nagrodą za złoto było 120 tys. złotych, pieniądze, jakich nigdy nie widziałem. Mam stypendium, mam też sponsora. A niedawno zostałem jeszcze Ambasadorem Stadionu Śląskiego, co też ma przełożenie na sprawy finansowe. Sytuacja jest zatem zupełnie inna. A mogę mieć jeszcze prośbę, bardzo dla mnie ważną?

Ten mój złoty medal jest licytowany, pieniądze potrzebne są dla 12-letniego Kacperka, by mógł samodzielnie chodzić. A 9 stycznia rusza fundacja ToMali Zwycięzcy, mająca pomagać niepełnosprawnym dzieciom i dzieciom z domów dziecka. Szczegóły można znaleźć w moich mediach społecznościowych.

Autor: Rafał Kazimierczak / Źródło: eurosport.pl