Dominika Stelmach, globalna zwyciężczyni Wings For Life World Run 2024, w rozmowie z Eurosport.pl

5 maja 2024, Poznań.

O 16.33 Stelmach ma za sobą 53 km, po chwili zostaje jedyną kobietą na trasie. Ostatecznie przebiega równe 55 km. - Wszystko poszło pod linijkę, choć warunki nie sprzyjały. Było bardzo duszno, zwłaszcza na początku, a potem dosyć mocno wiało - opowiada na gorąco.

Triumfuje w tych zawodach po raz dziewiąty (na 11 edycji), powtarzając wyczyn z roku 2017, kiedy też - jak teraz - została zwyciężczynią globalną (wtedy rewelacyjne 68,21 km). Globalną, bo biegi odbywają się na całym świecie, te masowe, zorganizowane i te indywidualne, w aplikacji mobilnej.

Kolejne wyzwania już czekają, teraz pora na rozprawienie się z rekordem swiata na 100 km.

Dominika Stelmach: - Ja zawsze robię dziesięć rzeczy jednocześnie, zawsze tak było. Historia stąd, że uwielbiam czytać, fascynowały mnie historyczne opowieści i mechanizmy rządzące światem. Uwielbiałam i uwielbiam absolutyzm oświecony, ostatecznie zajęłam się jednak XX wiekiem. Chciałam czegoś jeszcze, stąd Europeistyka. A było i Wychowanie Fizyczne, bo stwierdziłam, że za mało sportu jest w tym moim studenckim życiu. Zaliczyłam dziewięć semestrów, nie wiem, może warto to wznowić i dokończyć? Z Europeistyki mam licencjat.

- No, tak, ale to już podyplomowo, Marketing Sportu na SGH, bardzo fajne, bardzo przyjemne studia.

- Oj, to też długo by opowiadać.

- Jako marketing manager długo pracowałam w dwóch wielkich sportowych firmach. Z Bogusiem Mamińskim pracowałam przy organizacji pierwszej edycji Biegnij Warszawo. A potem pomyślałam, że z tego biegania spróbuję żyć, założyłam więc firmę i teraz organizuję biegowe obozy, trenuję biegaczy i robię różne marketingowe fuchy. Są też nagrody za biegi, ale to nie piłka nożna i nie tenis. Ważne, że jestem na swoim, na pewnym etapie życia było to konieczne, przy dwójce dzieci.

- Myślę, że przez to moje ADHD rodzice zapisali mnie do szkoły podstawowej numer 46, gdzie była klasa o profilu sportowym - łyżwiarstwo figurowe właśnie. Podobało mi się, trenowałam przez siedem czy osiem lat.

- Tak myślę, że zawiodła przede wszystkim ta część artystyczna. Ja jestem zadaniowa i sportowa, interesowały mnie przede wszystkim skoki i piruety, nie ta estetyka tańca, że tak to określę. Gdybym miała wtedy w Łodzi tor do łyżwiarstwa szybkiego, może sport w moim życiu potoczyłby się w inną stronę. W każdym razie poczułam w pewnym momencie, że łyżwiarstwo figurowe przestaje mnie bawić, że nie ma już sensu.

Wtedy zaczęłam grać w tenisa. Też fajnie, tylko kosztownie, mniej więcej po trzech latach rodzice nie mieli już za bardzo na to środków, a chyba i ochoty. I tu pojawia się lekkoatletyka, na krótko zostałam płotkarką.

- Byłam bardzo sprawna, bardzo rozciągnięta, nikt nie patrzył jednak na to, że mam tylko 160 cm. Dopóki było to przeskakiwanie przez płotki, było w porządku, gorzej, kiedy przychodziło do biegania przez płotki, szybkości nie udawało się z tego uzyskać. Więc klops.

- Potem miałam przerwę, zaczęły się studia i dopiero wtedy wróciłam do sportu, do biegania, takiego w akademickim wydaniu. 22 lata wtedy miałam. Zadecydował właściwie przypadek, bo gdzieś na ulicy zobaczyłam plakat, że u mnie w Łodzi odbędzie się maraton. Kurczę, zawsze z tatą oglądaliśmy w telewizji maratony olimpijskie, kibicowaliśmy na całego, a ja zawsze gdzieś z tyłu głowy miałam myśl, żeby kiedyś spróbować.

- Zaczęłam od półmaratonu, bo do wyboru były te dwa dystanse. Potrenowałam dwa tygodnie i wystartowałam.

- Pytasz o czas? Godzina i 40 minut, jakoś tak. Czwarte miejsce wśród kobiet. Ja w ogóle nie wiedziałam, co ten wynik oznacza, dla mnie było to mistrzostwo świata. Byłam z siebie super dumna. A najważniejsze, że w tym długim bieganiu zakochałam się bez pamięci.

- Pokochałam towarzyszące długiemu bieganiu zmęczenie, naprawdę. To wynika z mojego charakteru, potrzeb mojego organizmu. Jestem bardzo energetyczną osobą, bardzo towarzyską, ale też bardzo dużo i często potrzebuję samotności.

- Dokładnie. I ja tę samotność, jej potrzebę, odkryłam właśnie dzięki bieganiu. Biegnę i jestem tylko ja, nikt mi nie przeszkadza. Kocham ten spokój, który daje mi bieganie.

- Wiesz co, biegam już tyle lat, że ból fizyczny, jeżeli chodzi o mięśnie, jest coraz mniejszy. Oczywiście są otarcia, są pęcherze, ale to nic, nie ma o czym mówić. Nie wiem, chyba każdy, kto w sporcie coś tam osiąga, skazany jest na ten rodzaj masochizmu, na zadawanie sobie bólu.

- Nie mam z tym problemów. ADHD zdiagnozowano u jednego z moich synów. Myślę, że ja też je mam, na pewno. Byłam bardzo żywym dzieckiem, które nie mogło usiedzieć. A teraz - powiem tak - to bieganie i zmęczenie pozwalają mi potem w miarę normalnie funkcjonować, w przestrzeni rodzinnej i publicznej.

- Zdarzało mi się biegać w środku nocy, na przykład o 1. Albo o 5. Karkołomne to było, w czasach tej młodej mamy. Biegałam, zajmowałam się dziećmi, pracowałam, biegałam i tak w kółko. Prawie nie spałam.

- U siebie, na Ursynowie, bo mieszkamy w Warszawie. Po uliczkach, zwyczajnie. Teraz przeważnie biegam po Lesie Kabackim, w tym wiosennym okresie jest tam najprzyjemniej.

- Hmm... Powiedzmy, że do kilku biegów został zmuszony. Trochę biega, żeby zmierzyć się z wagą, czasami towarzyszy mi w treningach na wyjazdach. A dzięki bieganiu zwiedziliśmy kawał świata, Australia, Nowa Zelandia, Ameryka i RPA, gdzie jestem przynajmniej raz w roku.

- Kiedyś trochę kusiło, ale nie wiedziałam i wciąż nie wiem, czy przez cały rok wytrzymam reżim treningu maratońskiego. To zupełnie co innego, takie zamknięcie się na pewną powtarzalność. Ja jestem urodzona do biegów ultra, dużo biegam po górach, dużo w crossie, znacznie mniej robię treningów typowo szybkościowych, rozwijam raczej pułap tlenowy. Inna bajka.

- Za miesiąc biegnę w Comrades, w RPA, największy, najstarszy ultramaraton na świecie, około 90 km.

- Tak, to cel najbliższy. A ten na przyszłość odleglejszą, taki dla przyjemności, to zmierzenie się z rekordem świata na 100 km, który jest bardzo wymagający, bo wynosi 6 godzin i 33 minuty, ustanowiła go Japonka Tomoe Abe. Jako jedyna kobieta zeszła poniżej 7 godzin.

- 7.04. Żeby zostać rekordzistką, musiałabym biec takim tempem, jak teraz w Wings for Life, tylko prawie o połowę dłużej.

- Na 99. to już się nie myśli. A wcześniej zajmuję umysł na przykład obliczeniami matematycznymi, powiedzmy, że po którymś tam kilometrze obliczam, jaki to procent całości. I tak dalej, żeby myśleć o czymś innym. Ale to przeważnie w biegach na asfalcie, bo w górach jest zupełnie inaczej. Tam doznania są fantastyczne. Magia.

rozmawiał Rafał Kazimierczak.