Sztormy, delfiny i hipotermia. "Na 105 godzin Sydney-Hobart przespałem maksymalnie 15"

Jankowski to jedyny Polak, który wystartował w tegorocznym wyścigu Sydney-Hobart. Jachty mają w nich do przepłynięcia 630 mil morskich, czyli 1167 km. W trakcie rejsu zawsze wiele z nich się wycofuje (w tym roku dziesięć), często dochodzi do wypadków.

Z Kubą udało nam się porozmawiać już następnego dnia po tym, jak na ośmioosobowym "Illusion" dotarł do mety. Do Hobart wpłynęli jako 77., ale trzeba pamiętać, że był to jeden z najmniejszych jachtów w stawce i w swojej dywizji był drugi.

KUBA JANKOWKI: Oj, nie. Dopłynęliśmy do portu, a tam stało z pięćdziesiąt osób ze zgrzewkami piwa dla nas. My oczywiście śmierdzący (śmiech), bo to przecież pięć dni na jachcie, do tego w sztormiakach. Ale co, szybki prysznic i do baru, gdzie siedzą wszyscy żeglarze, niektórzy jeszcze nawet właśnie w sztormiakach. Od czasu do czasu przypływa kolejna łódka i dołącza. Także noc była długa.

- W dzień się nie śpi, a w nocy wachty były trzygodzinne. Choć oczywiście zależy jaka jest wachta. Czasem jak coś się dzieje, jak coś się spieprzy, to wszyscy muszą wychodzić. Jak się robi zwrot to musisz zmienić koję na nawietrzną. Są więc takie wachty, że się w ogóle nie śpi. Na 105 godzin i 20 minut naszego rejsu piętnaście godzin to maks co przespałem. Choć to za dużo, raczej bliżej dziesięciu.

- Zajęliśmy drugie miejsce w naszej dywizji. Jestem bardzo szczęśliwy, że udało się ukończyć ten rejs na tak dobrym miejscu, ponieważ był bardzo ciężki.

- Tak, tak. Na co dzień zajmuję się inną formą żeglarstwa - pływam na skipach 18-stopowych. Ale ze względu na to, że mieszkam teraz w Sydney, zacząłem się interesować i szukać załogi dla siebie. Parę osób mi pomogło i wylądowałem na "Illusion". I udało się - sterowałem, a więc pełniłem tę funkcję, w której czuje się najlepiej.

- Tak, to wspaniała załoga, bardzo doświadczeni żeglarze. Dla większości z nich był to już siódmy albo nawet ósmy Hobart. Wcześniej zrobiliśmy jeden wyścig oceaniczny Bird Island, to był dla mnie taki test. Chyba się spisałem, bo podjęli po nim decyzję, że biorą mnie ze sobą.

- Żadnych, żeglarze zawsze znajdą wspólny język. Razem ze mną była Szwajcarka, Tajwańczyk i pięciu Australijczyków. Trzech z nich jest z Tasmanii, naprawdę twardzi goście. To przede wszystkim oni sprawili, że ta łódka szybko płynęła. Pchaliśmy ją do limitu, wyciągnęliśmy z niej sto procent. Nie odpuszczaliśmy ani przez sekundę i jesteśmy naprawdę zaskoczeni, że ten maszt jeszcze na niej stoi (śmiech).

- Płynęliśmy piętnaście godzin na spinakerze, wycisnęliśmy maksimum. Więcej już po prostu by się nie dało.

- Nie było źle, chociaż jak dwa razy przyszedł południowo-wschodni wiatr sztormowy, to "waliło" 30-40 węzłów. Jedna noc była naprawdę bardzo ciężka, szczególnie dla naszej małej łódeczki (jacht ma 34 stopy, czyli trochę ponad 10 metrów - red.), dotarłem wtedy do granic swojej wytrzymałości. Fale przelewały się przez łódkę.

- Akurat wtedy nie miałem. Moja wachta w tym sztormie się skończyła, a nie zmienia mnie drugi załogant. Schodzę pod pokład go obudzić i patrzę, a on leży zielony, wykończony, absolutnie nie ma siły. Powiedziałem mu "Dobra, robię Twoją wachtę za Ciebie, ale następną robisz za mnie". Ledwo zdołał kiwnąć głową. Wyszedłem z powrotem na drugą i na koniec dopadała mnie już hipotermia - nie mogłem złapać oddechu, zaczynałem mieć halucynacje, byłem już przy limicie.

- Nie, to nie to, to po prostu było wykończenie fizyczne. Doświadczony żeglarz, ale w pewnym momencie zabrakło gościowi sił. Choć nie powiem, że wymiękł, to na pewno nie.

- Tak, już na samym końcu tego odcinka między Australią i Tasmanią. Myśleliśmy, że jest z górki, a tu dostaliśmy wiatr prosto w dziób i cała końcówka była bardzo ciężka. A najlepsze, że przed samą metą zgasł nam wiatr i nie mogliśmy do niej dopłynąć.

- Dokładnie. Ale jest to bardzo ciężki rejs, który dzieli się na trzy etapy. Pierwszy, najłatwiejszy, wzdłuż wybrzeża Australii. Potem właśnie fragment między Australią i Tasmanią, najbardziej ryzykowny, bo jest tam otwarte morze i wszystko się może wydarzyć. Pogoda zmienia się tam jak w kalejdoskopie. Widzieliśmy, że "buduje się" tam sztorm i aż serce szybciej biło na ten widok. Nie wiadomo było, czy przyjdzie 30 węzłów, czy 80. Przyszło "zdrowe" 40.

- Jasne, że tak, mogło być dużo gorzej. Widzieliśmy przed nami jak się buduje ta chmura i jest cisza przed burzą, potem walnęło i... (śmiech). Ale płynęliśmy.

- Czemu nie? Zobaczymy, tylko chcę na większej łódce. Zainteresuję się wcześniej i będę chciał zrobić ten wyścig w najwyższej klasie. Zresztą już teraz będę odprowadzał "Loyal" do Sydney". To jest kawał bryki, jedna z najszybszych łódek na świecie. Teraz ogólnie do Hobart przypłynęła druga. Są rozczarowani, bo wpakowali w to wszystko masę pieniędzy, a jednak wygrało po raz siódmy "Wild Oats". Szacunek.

- Delfiny! To jest najlepsze. Zaraz po starcie mieliśmy przez jakiś czas ciszę bez wiatru. Nagle przypłynęło dookoła nas całe stado i ten Tajwańczyk powiedział "Przyniosą nam szczęście". Minęło dosłownie piętnaście minut i popłynęliśmy. Wielorybów nie było, rekinów na szczęście też. Oczywiście od czasu do czasu na pokład wpadały latające ryby. No i ten fantastycznie świecący w nocy plankton.

- No tak, Nowy Rok! Zupełnie o tym zapomniałem. Szczęśliwego Nowego Roku!

Autor: Marcin Iwankiewicz//kdj / Źródło: sport.tvn24.pl