Igrzyska olimpijskie Tokio 2021 - Ruben Limardo, mistrz olimpijski w szermierce z roku 2012, pracuje w Łodzi jako kurier

1 sierpnia 2012 roku. Londyn. Decydują się losy olimpijskiego złota w szpadzie.

Po jednej stronie mieszkający i trenujący w Łodzi Ruben Dario Limardo Gascon z Wenezueli, po drugiej Bartosz - znany też jako Bart - Piasecki, urodzony w Tczewie reprezentant Norwegii.

14:7 dla Limardo. Brakuje jednego, jedynego trafienia. Tak blisko. Tak daleko.

Piasecki musi ryzykować. Wóz albo przewóz. Odrabia straty, punkt po punkcie. Doprowadza do wyniku 10:14, patrząc z jego strony.

"Allez" - pada komenda i Limardo rusza do ataku, tym razem udanego. W biegu zrzuca maskę, chwilę potem, wzruszony, na granicy łez, pozuje fotoreporterom owinięty w narodową flagę. To pierwsze złoto igrzysk w szermierce w historii Wenezueli. Pierwsze olimpijskie od długich 44 lat, od sukcesu w Meksyku pięściarza Francisco Rodrigueza.

W następnych dniach furorę robi na londyńskich ulicach i w metrze, bo z medalem nie rozstaje się nawet na chwilę. W ojczyźnie zostaje gwiazdą, w Caracas witają go tłumy, wiwatują, kiedy jedzie otwartym autobusem w zorganizowanej dla niego paradzie.

Tak, wujek miał rację, jak zawsze. Nawet wtedy, kiedy zwołał rodzinę i przedstawił jej plan, który wydawał się być szaleństwem, tym w czystej postaci.

Ruben przeprasza - nie odebrał rano telefonu, a na rozmowę byliśmy umówieni, bo akurat rozchorował się synek, nic poważnego, jakieś dziecięce przeziębienie, córka zaraziła się pewnie od rówieśniczek i przyniosła je do domu, wiesz, jak jest. Tłumaczy i tłumaczy.

Grzeczny człowiek.

Zapracowany, nawet bardzo. Pobudka o 7, mniej więcej. Śniadanie robi żona, on zawozi do przedszkola 5-letnią Gaby Isabellę, oczko w głowie. Potem trening, długi, od 9 do 13.

We wtorki i czwartki prosto z treningu zasuwa do pracy, bo w te dni zajęte ma też wieczory, kursem języka angielskiego. Do 19, przed nauką, rozwozi więc jedzenie.

W poniedziałki, środy i piątki czasu na odpoczynek ma nieco więcej. Po treningu wraca do domu, na godzinę, góra półtorej. I znowu do pracy.

Skąd pomysł, by mistrz olimpijski został kurierem w Uber Eats? I to teraz, kiedy szykuje się do igrzysk w Tokio?

Pandemia COVID-19, wszystko przez nią. Wcześniej Ruben dostawał stypendium z ojczyzny, od ministerstwa sportu, pomagał mu też sponsor, producent szermierczego sprzętu. Kiedy po świecie zaczął szaleć koronawirus, ucierpiał i sport. Stypendia zmniejszono, sponsora dopadły problemy. Z miesiąca na miesiąc było coraz gorzej. Wiesz, jak jest.

- Zerknąłem na stan konta i wiedziałem, że coś z tym muszę zrobić - wspomina Ruben.

W Łodzi szermierkę trenuje liczna grupa Wenezuelczyków, około 20 osób. Latem, kiedy bieda na dobre zajrzała im w oczy, niektórzy zaczęli pracować w restauracjach. Inni trafili do Uber Eats. Namawiali i jego - pewnie, że robota trochę męcząca, że daje w kość, bo tym rowerem trzeba się jednak najeździć, ale ogólnie jest OK. No i są z tego jakieś pieniądze.

Zgodził się, dlaczego nie, żadna ujma dla mistrza.

Czas był trudny także dlatego, że przez 10 miesięcy nie widział się z rodziną. Coś okropnego. Jeszcze przed wybuchem pandemii spodziewająca się drugiego dziecka żona poleciała z córeczką do Wenezueli. Tam urodziła synka, Aleksa Rubena. Miała opiekę swojej mamy, taty i siostry, tak było lepiej. Ruben został w Europie, szykował się do kwalifikacji olimpijskich, latem 2020 roku miały się przecież odbyć w Tokio igrzyska.

Igrzyska przełożono w końcu na rok 2021, a świat na jakiś czas się zatrzymał. Kraje pozamykano, loty odwołano. On tu, najbliżsi tam. No okropieństwo, wiesz, jak jest.

Szukał, szukał i szukał, aż znalazł jakieś połączenie z Caracas do Rzymu, za które trzeba było wyłożyć duże pieniądze, co też miało wpływ na jego decyzję o podjęciu pracy.

Wyłożył, rodzina dotarła do Łodzi. Wreszcie zobaczył syna.

Wujek Ruperto, on w tej historii zajmuje miejsce bardzo ważne. Niech będzie - najważniejsze. Jest trenerem szermierki, fachu wyuczył się jeszcze w Związku Radzieckim, przed upadkiem komunizmu, gdzie skończył studia. Stare dzieje.

W latach 90-tych wrócił do Wenezueli, ale tam szermierka to peryferia sportu, nie miał z kim pracować. Tak powstał "Projekt Rodzina". - Zacząłem trenować z bratem i trójką dzieci mamy siostry - opowiada Ruben.

Była to jednak praca u podstaw, zabawa, a pan Ruperto celował znacznie wyżej. Zatrudnienie i wyzwanie znalazł w dalekiej Polsce, w której bywał za akademickich czasów. Przez dwa lata był tu sam, potem propozycję dostał też robiący ogromne postępy Ruben.

Pierwszy raz zawitał tu w 2000 roku, na trzy miesiące. Miał zobaczyć, jak to będzie. Było dobrze, więc w roku 2003 zamieszkał w Łodzi na dobre, zaczął tam studiować na AWF-ie. I trenować. Do ekipy wujka dołączyli też brat, kuzynka i ich kolega. Wesoła gromada.

Języka nie znał nic a nic. Najgorsze były - i wciąż są - wyrazy na "brz" albo "drz". Takie "drzwi" na przykład, kiedyś nie do wymówienia.

Ana Ramorez, która wtedy żoną Rubena jeszcze nie była, szybko do niego w Polsce dołączyła. Jak przekonał ją do tego, by wybrała się w nieznane, w Wenezueli zostawiając wszystkich i wszystko?

Z Aną znają się od dziecka. W roku 2004, kiedy na chwilę przyleciał do ojczyzny, zasiedli do poważnej rozmowy. Ona też trenowała szermierkę, więc doskonale go rozumiała. Zaufała mu, uwierzyła, z czego dumny i zadowolony jest nawet dziś, słychać to w jego głosie. Związali się z nowym krajem, tu wychowują dzieci, ale tęsknią, tego uniknąć się nie da. - Czasami tam wracamy, żeby poczuć ten nasz klimat - wyjaśnia Ruben.

Wytłumaczenie, dlaczego do Wenezueli nie wrócą na stałe, dlaczego w Łodzi żyją w dwóch pokojach w bloku, jest bardzo proste - wujek Ruperto. On pracę ma w Polsce, a Ruben z nikim innym trenować nie chce i nie zamierza. Jeżeli w Tokio ma być powtórka z Londynu, czyli drugie olimpijskie złoto, to tylko z nim. Temu podporządkowane jest i przez najbliższe miesiące będzie życie całej rodziny. A potem zobaczymy. - Propozycje różne się pojawiały, nie ukrywał, ale ja stawiam nie na pieniądze, a na wyniki. Dobrze jest, jak jest - wyjaśnia.

Polaków lubi - kulturę, jedzenie, zastrzeżeń nie ma żadnych. - Podoba mi się u was organizacja. Poważnie. Jeżeli spotkanie wyznaczone jest na 11, to jest o 11. A nawet o 10.50. W Wenezueli nikt by na 11 nie przyszedł, na 12 pewnie też nie - tłumaczy.

Osobą do niedawna - mimo olimpijskiego złota - był w drugiej ojczyźnie anonimową, co bardzo mu odpowiadało. Zmieniło się to po medialnych doniesieniach o pracy w Uber Eats, na szczęście dla niego w stopniu niewielkim. Dzwoni, zostawia jedzenie, mówi "dzień dobry" i "smacznego" - jak zawsze.

Bywa jednak i tak, że jest rozpoznawany, niektórzy kojarzą jego nazwisko wyskakujące w aplikacji. Dają wtedy większy napiwek? Ruben zaczyna się śmiać. Dobrze by było, napiwek zawsze jest mile widziany. Wiesz, jak jest.

Autor: Rafał Kazimierczak / Źródło: eurosport.pl